Του Δημήτρη Παπαδάκη
Ο αρχαίος μύθος λέει ότι τον άνθρωπο τον έπλασε η Μέριμνα και ο Δίας του έδωσε πνοή. Τσακώθηκαν όμως για το πως θα ονομάσουν το δημιουργημά τους… Η Γη (humus λατινιστι) ήταν αυτή που αποφάσισε και του έδωσε το όνομά της (homo), αφού η Μέριμνα τον είχε φτιάξει το δικό της υλικό, το χώμα της γης. Είπε η Γη πως η Μέριμνα είναι αυτή που θα τον δυναστεύει σε όλη του τη ζωή και στον Δία πως όταν πεθαίνει η πνοή του θα γυρίζει σ΄ αυτόν.
Και έτσι έγινε… και η Μέριμνα (έγνοια, φροντίδα, cura λατινιστι) μας δυναστεύει… με το να βάζουμε στόχους… Και κάθε φορά που θα πετύχουμε το στόχο μας, αμέσως έχει εμφανιστεί ένας νέος στόχος στον ορίζοντα….
Στόχος 1: πανελλήνιες, πτυχίο, δουλειά, παντρειά, παιδιά, σπίτι, αυτοκίνητο…
Στόχος 2: εξοχικό, διακοπές στο εξωτερικό, καλύτερο σπίτι, καλύτερο αμάξι…
Στόχος 3: κοινωνική επιφάνεια, να με δούν, να με ακούσουν, να προβληθώ στο τελεβίζιο, να με θαυμάσουν, να μπώ στους μασόνους…
Στόχος 4: ο σοφέρ για τη λιμουζίνα, το γιότ, οι διεθνείς διασυνδέσεις, οι σωματοφύλακες, ο πολλαπλασιασμός των στόχων 1,2,3…
Και όλη αυτή η μέριμνα για την επίτευξη των στόχων, μας κάνει να μην μπορούμε να σκεφθούμε και να μην δούμε τίποτα βαθύτερο… Και το βαθύτερο δεν είναι πάμε στο θέατρο, δεν είναι να διαβάσουμε ένα βιβλίο… Αλλά να αναρωτηθούμε πάνω στα ζητήματα βάσης: Γιατί πεθαίνουμε; Ποιός ορίζει τη μοίρα μας; Μήπως η ζωή μας μπορεί να είναι και αλλιώτικη;;; Όταν σε κατατρέχουν οι στόχοι, αυτά τα δύσκολα προβλήματα τα αντιμετωπίζεις με ιδεοληψίες, θρησκοληψίες, τις ντιρεκτίβες του κόμματος…
Έτσι η Μέριμνα μας κατατρέχει και ζούμε μες τη λήθη και όχι έξω από τη λήθη (α-λήθεια). Ζούμε δηλαδή σαν πεθαμένοι… (Δεν το ΄χα σκεφτεί πως ο θάνατος έχει ξεκάνει τόσους πολλούς. Έλιοτ) Και ζούμε ξεχασμένοι και ανύπαρκτοι… (Λίγο ακόμη και θα σε ξαχάσουν όλα. Μάρκος Αυρήλιος) Είμαστε ανύπαρκτοι για τα 20εκ. κατοίκων του Τόκιο, όπως και εκείνοι για εμάς. Είναι άγνωστοι οι 300, μόνο το Λεωνίδα γνωρίζουμε… Είναι άγνωστοι όσοι έκαμαν το κίνημα στο Γουδί, μόνο το Βενίζελο ξέρουμε…. Ποιοι είναι οι σύντροφοι του Οδυσσέα; Είναι εκείνοι που ο καθένας τους είναι ένας Κανένας και Κανένας θα μείνει. Μας είναι και θα μας μείνουν τόσο άφαντοι και άγνωστοι όσο και οι κάτοικοι του Λάγκος και της Μοζαμβίκης.
Όμως έχουμε μπροστά μας έναν αγώνα/άθλο για να γίνουμε ο Αλέξανδρος, ο Περικλής, ο Καποδίστριας, ο Σολωμός… Ο Σολωμός, ο Κολοκοτρώνης, ο Καποδίστριας και οι άλλοι μεγάλοι είναι ο Κανένας που ενίκησε τη Μέριμνα και στάθηκε να γίνει ο ένας με τ’ όνομα.
Σαν τον άθλο του Οδυσσέα ενάντια στον Πολύφημο. Όταν τον ρώτησε πρώτη φορά ποιο είναι το όνομά του ο Οδυσσέας απάντησε “με λένε Κανένα”… Μέχρι που ο πολύτροπος τον τύφλωσε και φεύγοντας του είπε… “Αν σε ρωτήσουνε, ποιος σε τύφλωσε, να τους ειπείς ο Οδυσσέας. Ο γιος του Λαέρτη. Ο καστροκαταλύτης…” Την περιπέτεια την άρχισε ο Κανένας και την ετελείωσε ο Οδυσσέας. Η ιστορία αυτή είναι η ζωή του καθένα μας. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ο κάθε άνθρωπος του μέλεται να ζήσει τη δική του Κυκλώπεια. Είτε στο ρόλο του Οδυσσέα, είτε στο ρόλο των συντρόφων. Ξεκινάμε τη ζωή μας αδοκίμαστοι, ανύπαρκτοι, ανώνυμοι. Ξεκινάμε μέσα στην οντολογική λήθη και μέσα στην ομίχλη της μέριμνας. Αν περπατήσουμε το βραχύ μας βίο έξυπνοι και εγρήγοροι, και όχι κοιμισμένοι και νεκροί, τότες έχουμε νικήσει το φοβερό Κύκλωπα.
στον ΓΛ
