Γράφει η Μάγδα Κ. (magda@agrinioculture.gr)
Και… κάπως έτσι… η μπουκαπόρτα έκλεισε, κόβοντας κάθε γέφυρα επικοινωνίας με τον ΄΄έξω΄΄ κόσμο. Το πλοίο έφυγε, αφήνοντας, μαζί με ένα φορτωμένο αυτοκίνητο και άπλετο χρόνο να βρεθείς μόνος με τον εαυτό σου. Πολύ μόνος, μακριά από όλα τα γνώριμα αλλά τόσο κοντά στα άλλα, στα καινούργια, που συνεχίζουν δίπλα σου ανεπηρέαστα…
Είναι δύσκολο… πολύ δύσκολο, αλλά και τόσο σπουδαίο. Απαραίτητο. Δεν είναι μια απλή μετακίνηση από τον έναν τόπο στον άλλο, είναι αυτή η εσωτερική ΄΄μετακόμιση΄΄ που σε κάνει να νοιώθεις διαφορετικά. Και να μένεις μόνος , εσύ και ο εαυτός σου, γνωρίζοντάς τον από την αρχή, σαν πρώτο ραντεβού, γιατί μέχρι τώρα πίστευες ότι τον ήξερες, απ΄ την καλή κι απ΄ την ανάποδη. Κολοκύθια τούμπανα ήξερες, κι αυτά νερόβραστα!
Κάτι γνώριζαν εκείνοι οι σοφοί άνθρωποι όταν έλεγαν ΄΄ άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου ΄΄. Ναι, μια πολύ βαθιά άβυσσος, που επιθυμεί να την σκάψεις, με όλα τα εργαλεία που διαθέτεις, να την ανακαλύψεις, να αφουγκραστείς τις επιθυμίες της, τις ανάγκες της. Και να την εμπιστευτείς.
Ο εαυτός μας ζητά, θέλει, απαιτεί και αν δεν του δώσεις σημασία, εκδικείται. Είναι σαν εκείνο το μικρό παιδί, που σου τραβάει τη φούστα για να το προσέξεις, να του πάρεις το πολυπόθητο παγωτό, και όσο εσύ το αγνοείς, η φούστα τραβιέται όλο και πιο έντονα, μέχρι που σκίζεται, και μόνο τότε – από φόβο μην βρεθείς ξαφνικά μες στη γύμνια – αποφασίζεις να ακούσεις την επιθυμία του.
Μόνο όταν νοιώσει τη δική σου περιποίηση, μόνο τότε δεν θα σε προδώσει. Φρόντισέ τον, καθάρισέ τον , πετώντας από το ΄΄ σκληρό΄ του καθετί περιττό, προσφέροντάς του έτσι χώρο να μπουν όλα τα καινούργια, τα άγνωστα, και αυτός, να είσαι σίγουρος, θα σου μείνει πιστός. Οφείλεις όμως να είσαι ειλικρινής μαζί του…
Το νησί έχει όρια, υδάτινα όρια, η ζωή έχει όρια, τα οποία μπορεί να μη σου επιτρέπουν να φύγεις, σου δίνουν όμως τη δυνατότητα να έρθεις πιο κοντά…Με σένα; Με τους άλλους; Και με τα δυο; Εξαρτάται… Από το πόσο διαθέσιμος είσαι να ΄΄κυκλοφορήσεις΄΄ τον εαυτό σου, στη βόλτα σου δίπλα στη θάλασσα, στον καφέ, στο ποτό, στην επαφή με τους άλλους.
Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται περίεργα, να χτυπάει κόκκινο η θλίψη , να φοβάσαι να τα πεις στους άλλους, γιατί μπορεί να σε πουν καταθλιπτικό, ούφο, είναι όμως μια ισχυρή άμυνα, προκειμένου να αντέξεις τις κακές φωνές που έρχονται απέξω, που μόνο μιζέρια, θλίψη, πόνο, ανασφάλεια, αβεβαιότητα, αδικία και όλα τα συναφή, κρύβουν στο ηχόχρωμά τους… Και εγώ, προς το παρόν, αυτή την άμυνα διαθέτω…
A bientot
Μάγδα
