Γράφει ο Δημήτρης Παπαδάκης
Το Υπουργείο Παιδείας εξετάζει το ενδεχόμενο της επαναφοράς των εξετάσεων στο Δημοτικό (στη Γ και τη ΣΤ Δημοτικού). Οι εξετάσεις -λέει- θα έχουν στόχο να λειτουργούν ως συναγερμός για επεμβάσεις ενισχυτικής διδασκαλίας. Βέβαια το υπουργείο δεν έχει χρήματα για τα προγράμματα ενισχυτικής διδασκαλίας, που ως γνωστόν έχουν σταματήσει. Ψάχνουν -λένε- να τα βρούν από το ΕΣΠΑ και τρέχα γύρευε…
Για να φτιάξεις όμως παιδεία το τελευταίο που χρειάζεται είναι χρήματα. Στους πιο σκληρά εργαζόμενους μαθητές της Ευρώπης, οι καρεκλοκένταυροι του υπουργείου θα έρθουν να βάλλουν εξετάσεις και στο δημοτικό… Ίσως αυτός να είναι και ένας τρόπος για να μειωθεί η ανεργία των δασκάλων που έπαψαν να διορίζονται την επομένη της ορκομωσίας τους στο πανεπιστήμιο, όπως συνέβαινε τα τελευταία χρόνια πριν την κρίση.
Το υπουργείο δεν φρόντισε όμως να βελτιώσει την ουσία της μαθησιακής διαδικασίας στο δημοτικό με αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, με νέο αναλυτικό πρόγραμμα, αλλά πιστεύει ότι θα την βελτιώσει βάζοντας εξετάσεις… Είναι αλήθεια ότι τα “κενά” του δημοτικού ενοχοποιούνται για τη σχολική αποτυχία στο Γυμνάσιο και το Λύκειο σπρώχνοντας κάθε χρόνο έξω από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση περίπου 70.000 μαθητές. Τώρα που θα βάλει εξετάσεις και στο δημοτικό, θα τους πετάξει έξω και από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Έχοντας ως οδηγό την «κρεατομηχανή» που είναι το λύκειο και η προσπάσθεια ενός μαθητή για να εισαχθεί στο πανεπιστήμιο, το υπουργείο αποφασίζει να φέρει την «κρεατομηχανή» των εξετάσεων στο δημοτικό. Ελεος!!!
Δεν χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμός. Ας δούμε σε αδρές γραμμές τι γίνεται στη Φινλαδία, στο καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα της Ευρώπης. Στη Φινλανδία οι σχολικές εργασίες είναι φαινόμενο προς εξαφάνιση, αφού τα παιδιά αρχίζουν και ολοκληρώνουν την εκπαιδευτική διαδικασία στο σχολείο σε πλήρη συνεργασία με το δάσκαλο, ώστε να έχουν χρόνο ελεύθερο χρόνο στο σπίτι για να ξεκουραστούν και να ασχοληθούν με άλλες δραστηριότητες.Ο φόρτος εργασίας είναι μειωμένος, σε αντίθεση με τη χώρα μας, όπου ο μαθητής φεύγει από το σχολείο με ένα σωρό εργασίες, ήδη από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Η γνώση στη Φινλανδία δίνεται διαφορεικά. Αντί οι μαθητές να αποστηθίζουν τα ονόματα των ποταμών της χώρας – πληροφορία που μπορεί να βρουν εύκολα στο Διαδίκτυο – μαθαίνουν να ερευνούν, να ψάχνουν τις απαντήσεις στα βιβλία τους, ή και αλλού, να εντοπίζουν και να αξιολογούν μια πηγή.
Ύστερα από εννέα χρόνια υποχρεωτικής εκπαίδευσης, ο φινλανδός μαθητής μπορεί να επιλέξει εάν θα φοιτήσει στο λύκειο, το οποίο λειτουργεί ως προπαρασκευή για το πανεπιστήμιο. Η εισαγωγή στη λυκειακή εκπαίδευση γίνεται μέσω αίτησης, ενώ το βάρος δίνεται πάλι στον τρόπο απόκτησης της γνώσης και λιγότερο στην ίδια τη γνώση. Οι τελικές εξετάσεις στα λύκεια της σκανδιναβικής έχουν εθνικό χαρακτήρα, αλλά μόνο για την απόκτηση του απολυτήριου και όχι για την εισαγωγή σε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα, όπως συμβαίνει εδώ και τόσα χρόνια στη χώρα μας.
Εν ολίγοις αυτό που καθιστά το φινλανδικό μοντέλο τόσο πετυχημένο, είναι και η φιλοσοφία προσέγγισης των μαθητών. Με άλλα λόγια, το σχολείο λειτουργεί ως φορέας κοινωνικοποίησης αλλά και δίνει επαρκή ερεθίσματα στο παιδί ώστε να αναπτύξει τα ταλέντα του και τις γνώσεις του, ενώ για τους φινλανδούς καθηγητές μεγαλύτερη σημασία έχουν οι δυνατότητες των μαθητών από τις αδυναμίες τους.
Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα μοιράζουμε φωτοτυπίες και επιμένουμε σε κάθε “μεταρρύθμιση” να υπάρχει και μια “αντιμεταρρύθμιση” ανάλογα με τον υπουργό. Αλλά αν δεν υπήρχε αυτό το ράβε – ξήλωνε, θα υπήρχε κανείς που θα εμπιστεύονταν το Σαμαρά, τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη για να βγάλουν τη χώρα από την κρίση;
ΥΓ: «Η παιδεία των νέων, είναι το δυνατό αίμα και ο αέρας ιωδίου για το μέλλον των λαών…
Όμως, της δικής μας παιδείας το αίμα, έχει αιματοκρίτη λευχαιμίας». Δ. Λιαντίνης
