Της Αντιγόνης Κατσαδήμα
Μία ημέρα μετά την ψηφοφορία για τον προϋπολογισμό στη Βουλή, δεν μπορεί να σβηστεί, από τη μνήμη μου, η φράση του κ. Σαμαρά, ότι «κοινωνία, η οποία δεν σκέπτεται τους αγέννητους, δεν έχει όραμα»…Όραμα είναι, λοιπόν, ότι το παιδί θα εκλαμβάνεται για τεκμήριο; Επίσης, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε θετικά το παράδειγμα της Ιρλανδίας, ότι έχει ξεπεράσει την κρίση της. Και όμως, τοπικές πηγές στο Δουβλίνο δεν διστάζουν και δεν παραλείπουν να μεταφέρουν, ακόμη και σε τουρίστες, ότι η Ιρλανδία ενδέχεται το Μάρτιο ή την άνοιξη γενικότερα του 2013, να υποστεί ένα ακόμη μνημόνιο.
Είπε και άλλα ο κ. Σαμαράς, ρώτησε και άλλα, αν έχουν «συναίσθημα»-αντί για συναίσθηση- αυτά που μερικοί έχουν πει. Προφανώς, ο χθεσινός λόγος στη Βουλή θεμελιώθηκε αρχικά, ως μια κατά μέτωπο επίθεση συγκινησιακής επίδειξης, προς την αξιωματική αντιπολίτευση και τον κ. Τσίπρα. Η ομιλία ξεκίνησε με τον ειρωνικό τίτλο «Στον αγαπητό μου κύριο Τσίπρα». Εν συνεχεία, κινήθηκε προς τα δεδομένα, ήτοι, προς την ερμηνεία πλευρών της τρέχουσας πολιτικής κατάστασης. Ότι αντικοινωνικά, ανελέητα, απολιτικά οι πολίτες χάνουν επιδόματα και παροχές, αυτό μεταφράζεται σε «θεαματική πρόοδο», δεδομένου ότι σώζονται 900 εκατομμύρια. Είναι, πράγματι, θεαματικό ένα αποτέλεσμα έλλειψης τόσο πολιτικής όσο και στρατηγικής, να εμφανίζεται για σωτήριο και να συγκαταλέγεται στα τεκμήρια που θα οδηγήσουν στη διπλή στιχομυθία ανάκαμψης και ανάπτυξης. Ενώ όλα αυτά, οι χθεσινοί λόγοι, καταλήγουν να αποχαρακτηρίζονται ως η «βουλή σε υψηλό επίπεδο», διά στόματος του Γ. Πολίτη, επ’ ευκαιρία της μετάδοσης του πολιτικού κλίματος, σε «συνεργασία» με την Π. Γαβρά.
Κατά τη χτεσινή μετάδοση της κοινοβουλευτικής κατάστασης, λοιπόν, ο Γ. Πολίτης ανέφερε χαρακτηριστικά ότι οι πολίτες «περιμένουν το αντίδωρο της κυβέρνησης». Αυτό, η αναφορά δηλαδή στο «αντίδωρο», είναι μία ακόμη ένδειξη, ότι η πλαισίωση των ειδήσεων με εθνικοκρατικό τρόπο, από την κρατική ή δημόσια-εξαρτάται πώς το βλέπεις και ποιον έχεις απέναντι- τηλεόραση, επιβεβαιώνει το πρόβλημα της ελληνικής εθνικής ταυτότητας, το ζήτημα της οποίας έχει περιέλθει στην επικαιρότητα, αξιολογημένων και των πολιτικών ανακατατάξεων και του νυν εμφανούς, τέως «κρυπτοφασισμού».
Δεν μπορώ, κατά συνέπεια, να μην ανατρέξω «Στην ελληνική πολιτική κουλτούρα σήμερα»-σε επιμ. και εισαγωγή του Ν. Δεμερτζή, εκδ. Οδυσσέας, Αθήνα 2000(1994)- και ειδικότερα στο άρθρο του Θάνου Λίποβατς «Η διχασμένη ελληνική ταυτότητα και το πρόβλημα του εθνικισμού». Αναφέρονται, από τον κ. Λίποβατς, εύστοχα και περιεκτικά, σταχυολογημένα, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ελληνικής εθνικής ταυτότητας. Αυτά, που αλληλένδετα συνδέονται σαφώς, είναι τα εξής οχτώ: «η αποτυχία του εκσυγχρονισμού της κοινωνίας από ενδογενείς δυνάμεις, η αντιστραμμένη σχέση έθνους και κράτους, το αμυντικό σύνδρομο αυτοαποκλεισμού από τα διεθνή πράγματα, η συνενοχή εκκλησίας και κράτους, η μετάθεση εσωτερικών προβλημάτων σε εθνικά ζητήματα, η διαιώνιση της μυθολογικής νοοτροπίας, η απάρνηση της αντιφατικής πραγματικότητας και, τέλος, ο διχασμός της ταυτότητας ανάμεσα σε Ευρώπη και Ανατολή.
Στη βάση αυτού του καταλόγου, είναι ξεκάθαρο ότι τα στερεότυπα και οι ιδεοληψίες, στις οποίες ο κ. Σαμαράς αναφέρθηκε, επιβαρύνουν και την δική του παράταξη, η οποία βρέθηκε στο «τιμόνι» της χώρας, και εκείνο το Πασόκ, νυν ΠΑράγονταΣΟΚ, οι ρωγμές του οποίου, όσο και η ιστορικότητα και η «πτώση μαζί με την κοινωνία» να πουλιούνται χονδρικώς, δεν κρύβονται, εφόσον ούτε και οι ίδιοι οι βουλευτές του δεν πείθονται για την ξαφνική σύμπλευση με την κοινωνία, ούτε αγοράζουν τα προϊόντα του, ήτοι τις υπηρεσίες του. Το είδαμε και αυτό, από μεγάλο ιδιωτικό σταθμό, οι τηλεθεατές να βλέπουν και νούμερα, στα ναι, όχι και παρών, ενόσω οι βουλευτές ψήφιζαν, σαν να επρόκειτο για αγώνα καλαθοσφαίρισης. Γιατί όχι, θα σκεφτεί και ένα μικρό παιδί…είναι αυτή πράγματι «η βουλή σε υψηλό επίπεδο»; Εξαρτάται ποιες είναι οι προσδοκίες και οι εκτιμήσεις του καθενός μας.
