Η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε τις προάλλες στο δημοτικό πάρκιγκ στο χώρο των παλιών σφαγείων έρχεται να μας θυμήσει μια παλιά και πονεμένη ιστορία…
Η ιστορία του χώρου των παλιών σφαγείων ξεικνά το μακρυνό 1999 όταν η τότε δημοτική αρχή Σώκου παρήγγειλε μια πανάκριβη μελέτη για τη κατασκευή νέου δημαρχείου στο χώρο των παλιών δημοτικών σφαγείων (φωτο). Η κατασκευή ενός νέου δημαρχείου απαιτούσε ένα υψηλότατο ποσό της τάξης των 23 με 25 εκατομμυρίων ευρώ. Η δημοτική αρχή Μοσχολιού προχώρησε στην κατεδάφιση του κτιρίου, δείγμα και αυτό από τα πολλά της αρχιτεκτονικής του μεσοπολέμου που υπάρχουν στο Αγρίνο, ευελπιστώντας πως θα βρει τα χρήματα. Όμως τα χρήματα δεν βρέθηκαν και έτσι αργότερα η δημοτική αρχή αποφάσισε να δημιουργήσει ένα υπάιθριο πάρκινγκ, που ακόμη -όπως θα δείτε στο φωτογραφικό υλικό που ακολουθεί- δεν έχει ολοκληρωθεί αφού ούτε ο περιβάλλον χώρος του πάρκινγκ έχει ολοκληρωθεί, ούτε ο απαραίτητος φωτισμός έχει τοποθετηθεί.
Το ενδιαφέρον είναι ότι ούτε το πάρκιγκ έχουν τιμήσει “αγρινιώτες”, αφού κατά την προσφιλή τους συνήθεια προτιμούν να παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους λίγο πιο πάνω στην περιοχή του παλιού σιδηροδρομικού σταθμού. Το οξύμωρο είναι ότι η αιτία που κατεδάφισε τα σφαγεία ακόμη δεν έχει δικαιωθεί… Η δημοτική αρχή Μοσχολιού στράφηκε σε μια πιο φθηνή λύση στο θέμα του δημαρχείου: τη μετατροπή των καπναποθηκών Παπαστράτου σε δημαρχείο. Το θέμα αρχικά κόλλησε στις ενστάσεις της αντιπολίτευσης για την στατικότητα των καπναποθηκών και στην πολεοδομία, με αποτέλεσμα ακόμη καιο σήμερα να μην υπάρχει νέο δημαρχείο και αναζητείται χρηματοδότηση μέσω του Ταμείου Jessica για έργα αστικών αναπλάσεων.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να μην έχουμε νέο δημαρχείο, να χάνουμε περίπου 200.000 ευρώ ετησίως για την στέγαση σε μισθωμένα κτίρια υπηρεσιών, όπως η Διεύθυνση Πολεοδομίας, Οικονομικών Υπηρεσιών, ΔΕΥΑ κ.α και να έχουμε ένα πάρκινγκ που δεν χρησιμοποιούμε…
Ταυτόχρονα έχουμε χάσει και ένα κτίριο που ήταν συνυφασμένο με τη ιστορία της πόλης και που σε άλλα σοβαρά κράτη θα είχε διασωθεί… Τελικά ποιος φταίει για όλο αυτό; Οι δημοτικές αρχές; Το κράτος; Η υποχρηματόδηση; Ο σχεδιασμός που δεν υπάρχει; Η Τρόικα; Εμείς οι ίδιοι;
Κερασάκι στην τούρτα -σημειολογικά βλέποντάς το θέμα- η τεράστια προσέλευση των αγρινιωτών στο “ελληνικό πανηγύρι” που διργάνωσαν το επιμελητήριο και οι ιχθυοκαλλιεργητικές μονάδες της περιοχής. Τελικά μήπως αυτό δεν συνιστά όλη η ιστορία; Ένα ελληνικό πανηγύρι ; Τελικά ίσως αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλύτερα… Γιατί να σχεδιάζουμε, να προγραμματίζουμε και να εκτελούμε δεν ξέρουμε…
Δ.Π
