Συνέντευξη του Γ. Ξανθούλη στο Αγρίνιο Culture

Ο Γιάννης Ξανθούλης

Στο Αγρίνιο βρέθηκε στις 21/1/2013 για την παρουσίαση του νέου του βιβλίου “O γιος του Δασκάλου” ο Γιάννης Ξανθούλης. Στη “Λέσχη του Βιβλίου” λίγο πριν την παρουσίαση τον συναντήσαμε και μας είπε δυο λόγια για το βιβλίο και όχι μόνο…

AC: Λίγα λόγια για το νέο βιβλίο…
ΓΞ: Βρίσκομαι στο Αγρίνιο για άλλη μια φορά, έχω πολλούς φίλους εδώ και πολλές συγγένειες, με αφορμή το νέο μου βιβλίο “O γιος του Δασκάλου”. “O γιος του Δασκάλου” λοιπόν είναι ένας γιος “μοσχαναθρεμένος” αφού τον προορίζουν για το τέλειο. Ο ήρωας λοιπόν τα βρίσκει πολύ άσχημα όταν πέφτει θύμα μιας συναισθηματικής σκευωρίας των πιο στενών του φίλων οι οποίοι κι αυτοί είχαν προσπαρασκευαστεί για την τέλεια ζωή που ονειρευότανε ένας επαρχιακός δάσκαλος και συγκεκριμένα ο πατέρας του κεντρικού ήρωα. Όταν λοιπόν οι δύο φίλοι του ήρωα (που είναι από κατώτερη οικογένεια) στον Στρατό γίνονται λοχίες βρίσκουν ευκαιρία να τους βγει όλο το απωθημένο και η μικροψυχία που είχαν γι αυτό το παιδί (τον ήρωα) με αποτέλεσμα να μην το αντέξει και να αυτοκτονήσει. Σαράντα χρόνια μετά ένα βιβλίο πέφτει στα χέρια του αδερφού του αυτόχειρα. Ένα βιβλίο που θα κινητοποιήσει την περιέργεια του για να μαθεί τους λόγους και τις αιτίες που αυτοκτόνησε ο αδερφός του 40 χρόνια πριν…

AC: Τι άλλαξε στην γραφή από το 1981 που ξεκινήσατε σαν συγγραφέας μέχρι σήμερα;

ΓΞ:  Στην γραφή άλλαξαν προς το καλύτερο τα πράγματα. Έμαθα να διαχειρίζομαι καλύτερα τα ρήματα τα επίθετα και τα επιρρήματα. Ε…κάτι έμαθα κι εγώ…(γέλια)

AC: Υπάρχει ένα μοτο που λέει “ποτέ μην κρίνεις ένα βιβλίο από την ταινία”  η δικία σας εμπειρία με πιο πρόσφατη το “Τανγκό των Χριστουγέννων” τι λέει γι αυτό το σλόγκαν;

ΓΞ: Έχουν μεταφερθεί 3 βιβλία μου στο σινεμά. Η πρώτη ταινία ήταν το “Πεθαμένο λικέρ”, είχε γίνει ταινία με τον Καρυπίδη και ήταν μια χάλια ταινία, αν και είχε καλές προοπτικές… Μετά ήρθαν οι “Μέλισσες” που ήταν αρκετά καλή, διασκεδαστική, αλλά δεν ήταν αυτή που είχα στο μυαλό μου όταν έγραφα το βιβλίο… Παρόλαυτα περάσαμε καλά με την Μαρινέλλα, τους άλλους συντέλεστες, τρελάναμε τον Κουτσομύτη κι όλα μια χαρά… Το “Τανγκό” ήταν μια πάρα πολύ φιλότιμη και έντιμη ταινία, αν και ποτέ δεν κατάλαβα το τέλος, ήταν λίγο μπουρδουκλωτό. αλλά το υπόλοιπο είχε μια ατμόσφαιρα καταπληκτική από ηθοποιους, μουσική χρώματα…Νομίζω ότι  ήταν αρκετά καλή σαν σύνολο η ταινία…

AC: Κλείνοντας θα ήθελα να μου σχολίασετε το  κλείσιμο του ΕΚΕΒΙ (Εθνικού Κέντρου Βιβλίου)

ΓΞ: Το ΕΚΕΒΙ ήταν ένας πολύ καλός ενδιάμεσος μεταξύ του κοινού και των διαφόρων φορέων. Αυτοί λοιπόν οι φορείς δεν ξέρω πως θα διαχειριστούνε τα πράγματα αλλά ελπίζω ότι θα βρεθεί μια λύση, θα αντικατασταθεί με κάτι άλλο καλύτερο, χειρότερο δεν ξέρω… Πάντως χρειαζόμαστε όλοι οι συγγραφείς να υπάρχει ένας τέτοιος φορέας και να μπορούμε να συνδιαλεγόμαστε καλύτερα με αυτό που λέγεται επίσημος φορέας, τρομάρα τους… Εγώ επειδή δεν τα έχω καλά ούτε με τους επίσημους ούτε με τους ανεπίσημους και είμαι αυτό που λένε, εντελώς μόνος, αβράβευτος κι αδέσμευτος δεν μπορώ να έχω ιδιαίτερη άποψη στα πράγματα. Πάντως το ΕΚΕΒΙ ήταν πολύ χρήσιμο όργανο το οποίο βοηθούσε τους συγγραφείς και γενικά το βιβλίο…

AC: Ευχαριστούμε πολύ!