Ένα χρόνο τώρα, παρά το γεγονός ότι ολοένα και σκληρότερα τα μέτρα του μνηνονίου επελαύνουν στις ζωές των πολιτών, η κοινωνία μοιάζει να βρίσκεται σε αφασία…
Ο Τσίπρας τον περασμένο Ιούνιο μέσα στον αναβρασμό για την ΕΡΤ μπόρεσε να μαζέψει μόλις και μετά βίας 20 χιλιάδες κόσμο στο Σύνταγμα, ενώ στο Ραδιομέγαρο βρίσκονταν βαρία… άλλοι δέκα χιλιάδες… Έτσι και χθες σρο Αγρίνιο, η πλατεία Δημοκρατίας θα είχε γεμίσει για την εκδήλωση διαμαρτυρίας των καθηγητών της Τεχνικής Εκπαίδευσης, αν έρχονταν έστω οι μισοί από τους μαθητές και γονείς που επηρεάζονται από το κλείσιμο των ΕΠΑΛ – ΕΠΑΣ. Κι όμως λίγος ο κόσμος στην πλατεία…
Γενικότερα, όχι μόνο στο Αγρίνιο, οι κινητοποιήσεις είναι άνευρες σε συμμετοχή. Είναι το γεγονός ότι ο κόσμος έχει ακόμη στο μυαλό του τους μπαχαλάκηδες που “χάλασαν” τις μεγάλες κινητοποίησεις πριν δυο καλοκαίρια; Είναι ο φόβος των χημικών και της αστυνομικής βίας;
Πάντως δεν είναι μόνο αυτά! Είναι και η αντιπολίτευση που δεν εμπνέει, είναι και ότι όταν οι άνθρωποι πλήττονται σε βαθμό επιβίωσης, πρώτα θα δώσουν τη μάχη της επιβίωσης και μετά θα κατέβουν στην πλατεία για τις υπόλοιπες μάχες…
