Λίγα ροδάκινα φτάνουν για να αναδείξουν το πρόβηλημα

Του Δημήτρη Παπαδάκη

«Μία υπεύθυνη Πολιτεία δεν καθορίζει την εξωτερική πολιτική με βάση κάποια φορτία ροδάκινου» δήλωσε η κυβερνητική εκπρόσωπος Σοφία Βούλτεψη τονίζοντας πως «υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στο να λυθεί το πρόβλημα των αγροτών και να αλλάξουμε συμμάχους».

Προσπερνάμε βέβαια το ανέκδοτο ότι μια αποικία χρέους σαν την Ελλάδα θέλει να πιστεύει πως έχει και εξωτρική πολιτική και θα σταθούμε περισσότερο στην άρνηση όλων να καταλάβουν ότι “ανήκομεν εις την Δύσιν”… Υποτίθεται ότι είμαστε μια ελεύθερη οικονομία, γιατί λοιπόν το επιχειρηματικό ρίσκο κάποιων εταιρειών ή και συνεταιρισμών θα πρέπει να το πληρώσουν όλοι οι φορολογούμενοι; Γιατί οι παραγωγοί πούλησαν τα προϊόντα τους σε κάποια εταιρεία, αυτή έκανε την τυποποίηση, αυτή θα κάνει και την εξαγωγή. Όταν λοιπόν λένε ότι θα αποζημιωθούν π.χ οι ροδακινοπαραγωγοί, αυτό εννοούν, αυτόν που κάνει τις εξαγωγές όχι τον απλό παραγωγό. Kαι αν υποθέσουμε ότι πρέπει κάποιοι να αποζημιωθούν γιατί να μην γίνει αυτό άλλα μέτρα όπως φθηνότερα καύσιμα, φθηνότερη ύδρευση και φοροαπαλλαγές, όταν είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα οι αποζημιώσεις/επιδοτήσεις σε μετρητά δεν είχαν ποτέ τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Λέει λοιπόν εν ολίγοις η Βούλτεψη ότι δεν αλλάζουμε συμμαχίες για ένα κιλό ροδάκινα, άλλαξε όμως η Ελλάδα πολιτική για μια χούφτα Ουκρανών ναζί. Η Ελλάδα πάντα στήριζε τους “αδύναμους” και κυρίως το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των λαών. Αν στην Κριμαία θέλουν να αυτονομηθούν, τι μας νοιάζει εμάς; Γιατί να πάρουμε τα “κομμάτια” μιας χούφτας Ουκρανών ναζί που απαρτίζουν τη νέα Ουκρανική κυβέρνηση; Όταν λοιπόν αλλάζουμε κατ΄αυτόν τον τρόπο πολιτική, μη μας φαίνεται περίεργο που τόσες χώρες στο κόσμο αναγνωρίζουν το ψευδοκράτος στην Κύπρο…

Το κορυφαίο πρόβλημα που αναδεικνύεται είναι -εκτός από το γεγονός ότι με τις αποζημιώσεις που δοθούν αποδεικνύεται ο άκρατος κρατισμός της ελληνικής οικονομίας- ότι η Ε.Ε έχει γίνει μια “φυλακή” για τα εθνικά συμφέροντα. Και φυσικά δεν έγινε τώρα, ήταν πάντα. Απλά τώρα έχουμε φτάσει στο σημείο που και λίγα ροδάκινα φτάνουν για να αναδείξουν το πρόβηλημα.