Το πρόβλημα της εγκληματικότητας – παραβατικότητας δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε για το Αγρίνιο. Τα τελευταία χρόνια εξαιτίας και της οικονομικής κρίσης έχει πάρει μεγάλες διάστασεις, ενώ μια από τις σημαντικότερες εκφάνσεις του είναι αυτή που σχετίζεται με συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Μάλιστα σε τέτοιες περιπτώσεις, όσο δυστυχώς το φαινόμενο δεν αμβλύνεται, δημιουργείται εκτός των άλλων και πρόσφορο έδαφος για το ρατσισμό. Η καταγγελία που δημοσιεύει σήμερα το ΑγρίνιοCulture.gr (τα στοιχεία του καταγγέλοντος είναι γνωστά στην ιστοσελίδα και στη διάθεση κάθε Αρχής) είναι δηλώτικη της κατάστασης που επικρατεί κυρίως σε συγκεκριμένες περιοχές του Αγρίνιου, μιας κατάστασης που τις περισσότερες φορές χαρακτηρίζει ο φόβος και ο τρόμος.
Κύριε διαχειριστά του agrinioculture,
σε επίσκεψή μου σε μεγάλο εμπορικό κατάστημα της γειτονιάς μου, είχα μια δυσάρεστη εμπειρία. Καθώς πλησίαζα με το αυτοκίνητο μου, είδα τέσσερα αγροτικά αυτοκίνητα δίπλα από την είσοδο του εξωτερικού χώρου του καταστήματος, και περίπου δέκα άτομα να μας κοιτάζουν αγριεμένοι. Τότε ήταν που η γυναίκα μου, μου είπε ότι αισθάνεται πως κινδυνεύουμε.
Όταν σταμάτησα με το αυτοκίνητο έξω από την πόρτα του καταστήματος, ήρθε (πριν ακόμη ανοίξω την πόρτα του οχήματος) μια γυναίκα γύφτισσα, και άρχισε να χτυπάει το τζάμι του παραθύρου, φωνάζοντας ότι θέλει ένα ευρώ για να πάρει γάλα για τα παιδιά της. Κατεβαίνοντας, της είπα με ευγενικό τρόπο ότι δεν έχω κέρματα μαζί μου.
Την ίδια στιγμή από την άλλη πλευρά του αυτοκινήτου, μικρά γυφτάκια, προσπάθησαν να ανοίξουν την πόρτα και να εισέλθουν στο αυτοκίνητο, αλλά ήταν μέσα η γυναίκα μου, και έκλεισε την πόρτα. Κατάλαβα ότι πρόκειται για επίθεση με σχέδιο να μας κλέψουν. Σε μικρή απόσταση μας κοιτούσαν με άγριες διαθέσεις άνδρες γύφτοι, οι οποίοι κρατούσαν διάφορα αντικείμενα στα χέρια, όπως κατσαβίδια, και ρόπαλα. Εντός των οχημάτων δεν γνωρίζω αν είχαν κάτι άλλο, αλλά σε καθημερινή βάση ακούγονται πυροβολισμοί από την πλευρά του καταυλισμού τους στο πίσω μέρος του Σταδίου «Μιχάλης Κούσης». Στην συνέχεια, η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα, και αυτό γιατί δεν απομακρύνονταν η γύφτισσα, αλλά στέκονταν πίσω από το αυτοκίνητο, κοιτάζοντας την πίσω πόρτα, έτοιμη να την ανοίξει. Τελικά αποφάσισα να μην προβώ σε κάποια αγορά από το κατάστημα, αλλά προσπάθησα να μπω για μερικά λεπτά για να ενημερώσω τον υπεύθυνο ασφαλείας του καταστήματος, και να του εκθέσω το γεγονός.
Κλείδωσα όλες τις πόρτες και με γρήγορες κινήσεις μπήκα μέσα στο κατάστημα αφού πρώτα είπα στην γυναίκα μου να με καλέσει αμέσως στο κινητό αν δει κάποια ύποπτη κίνηση. Μπαίνοντας στο κατάστημα, σχεδόν αμέσως βρίσκω τον υπεύθυνο ασφαλείας του καταστήματος, ο οποίος (όπως διαπίστωσα αργότερα) ήταν πίσω από την πλαϊνή είσοδο και έβλεπε όλη την σκηνή. Του είπα ότι μας απειλούν οι γύφτοι, ότι μου επιτέθηκε η γύφτισσα με βρισιές, απειλές, και κατάρες, επειδή δεν τις έδωσα τα χρήματα που μου ζητούσε, και ότι τα γυφτάκια προσπαθούν να ανοίξουν τις πόρτες για να αρπάξουν ό,τι βρουν μέσα στο όχημα. Μάλιστα, υπέδειξα στον φύλακα, και τους γύφτους με τα κατσαβίδια και τα ρόπαλα, που μας παρακολουθούσαν για να επέμβουν αν εμείς ενοχλούσαμε τη γύφτισσα που μας επιτέθηκε και τα γυφτάκια που προσπαθούσαν να μας κλέψουν.
Επίσης, του είπα ότι φοβόμαστε να έρθουμε για ψώνια στο κατάστημα, και ότι κάθε φορά που ερχόμαστε για ψώνια, ειδικά τις απογευματινές ώρες, φοβόμαστε πολύ, γιατί μας απειλούν, και μας βρίζουν αν δεν τους δώσουμε χρήματα, οι συγκεντρωμένοι γύφτοι. Του εξήγησα την κατάσταση, και την απειλή που νιώθουμε, καθώς και τις επιθέσεις για πρόκληση σωματικών βλαβών, και κλοπής των χρημάτων μας, ή των αντικειμένων που έχουμε επάνω μας, ή στο αυτοκίνητο. Τρόμος κυριεύει τους πολίτες που έρχονται για τα ψώνια τους, και όσους περαστικούς περνούν με τα ποδήλατά τους, ή με τα πόδια. Εκθέτοντας την κατάσταση στον υπεύθυνο ασφαλείας του καταστήματος, αλλά και στους υπαλλήλους τους καταστήματος, προς μεγάλη μου έκπληξη, έλαβα μια απρόσμενη απάντηση.
«Κύριε έχετε δίκιο. Φοβόμαστε και εμείς. Οι Ρομά μπαίνουν μέσα στο κατάστημα, κλέβουν και φεύγουν σαν κύριοι. Φοβάμαι και εγώ ο υπεύθυνος ασφαλείας του καταστήματος. Πολλούς υπαλλήλους του καταστήματος τους απείλησαν οι Ρομά, με σουγιάδες στο λαιμό, και μαχαίρια στην πλάτη, και έχουν ξυλοκοπήσει όποιον υπάλληλο τόλμησε να σταματήσει κάποιον Ρομά που έκλεβε από το κατάστημα.» Έμεινα με το στόμα ανοικτό! Συγγνώμη, του λέω, γιατί δεν καλείτε την αστυνομία για να επέμβει; Είναι δυνατόν να κινδυνεύετε να σας σφάξουν οι γύφτοι και να σας απειλούν; Σας καρφώνουν το μαχαίρι στο λαιμό, οπλοφορούν, και απειλούν τους πελάτες, κλέβουν το κατάστημα, και σκορπούν τον τρόμο, και δεν μιλάει κανείς; Οι γύφτοι είναι ο φόβος και ο τρόμος του Αγρινίου;
Με κοιτάζει όλο παράπονο ο υπεύθυνος ασφαλείας, και μου απαντάει λέγοντας ότι, έχουν ειδοποιήσει πάμπολλες φορές την αστυνομία, και δεν γίνεται τίποτα. «Όλοι βρισκόμαστε στο έλεος των Ρομά. Αν δεν δώσουμε στους Ρομά τα χρήματα που απαιτούν να τους δώσουμε, και αν δεν τους επιτρέψουν να κλέψουν το κατάστημα, ή τους πελάτες, τότε κινδυνεύει η ζωή μας. Όπλα, μαχαίρια, σουγιάδες, και ρόπαλα, μας απειλούν, και μας εκφοβίζουν, έχουν κολλήσει το μαχαίρι στον λαιμό, και έχουν χτυπήσει πολλές φορές, τους υπαλλήλους όταν προσπάθησαν να σταματήσουν κάποια επίθεση, ή κάποια κλοπή των Ρομά. Ερχόμαστε με ρίσκο την ζωή μας, για να πάρουμε το μεροκάματο του τρόμου, για να μη πεινάσουν τα παιδιά μας. Ο τρόμος είναι το μόνιμο συναίσθημα όταν ερχόμαστε στην δουλειά, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά»
Κατά την διάρκεια που ο υπεύθυνος ασφαλείας μου μιλούσε, περνούσαν οι υπάλληλοι του καταστήματος, και μου έλεγαν την φράση: «ΝΑΙ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΣΤΑ ΛΕΕΙ, ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΡΙΣΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ.»
Τους ευχήθηκα καλό κουράγιο, και βγήκα από το κατάστημα. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, η γυναίκα μου, μου είπε ότι άργησα πολύ, και ότι προσπαθούσαν να ανοίξουν το αμάξι οι γύφτοι, παρά το γεγονός ότι ήταν αυτή μέσα, και οι πόρτες ήταν κλειδωμένες.Άναψα την μηχανή, και έφυγα. Περνώντας μπροστά από τους γύφτους που με αγριοκοίταζαν, μερικοί άρχισαν να φτύνουν στο αμάξι, και ένας μας πέταξε μια πέτρα στον προφυλακτήρα καθώς έστριβα στον κεντρικό δρόμο.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω ότι θα συγκινηθεί κανείς με αυτή την περιπέτεια που είχαμε, εγώ και η σύζυγός μου.
Εύχομαι, κάποτε αυτός ο τόπος να περάσει στα χέρια, αυτών στων οποίων ανήκει.
Ευχαριστώ.
