O πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού «Ένωση Αγρίνιου», Θωμάς Κουτσουπιάς μιλά στην εφημερίδα «Αγροτική Φωνή» για τα δίκαια των αγροτών, τις προοπτικές του αγροτικού τομέα, τον ΟΓΑ, το θεσμικό πλαίσιο των συνεταιρισμών αλλά και τα όσα διαφαίνονται με τις προωθούμενες αλλαγές.
Ο κ. Κουτσουπιάς εξηγεί ότι ο πρωτογενής τομέας αποτελεί βασικό πυλώνα στήριξης της εθνικής οικονομίας, εκφράζοντας παράλληλα την έκπληξή του για το γεγονός ότι οι έχοντες τη θεσμική ευθύνη κάνουν ότι μπορούν για να γκρεμίσουν αυτό τον πυλώνα. «Είναι πραγματικά ακατανόητες οι πολιτικές επιλογές εκείνες που έρχονται να αλώσουν το τελευταίο οχυρό, κατά τρόπο εντελώς αλλοπρόσαλλο, μάλιστα. Αποφάσεις που, αν εφαρμοστούν, με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσουν στην «έξοδο» χιλιάδες αγρότες, οι οποίοι και θα προστεθούν στις ατέλειωτες στρατιές των ανέργων και των πολιτών που επιβιώνουν με κάρτες σίτισης και διανομή τροφής στα κοινωνικά παντοπωλεία. Αυτό θέλουμε; Αρχίζω να πιστεύω πως …ναι», δηλώνει ο κ. Κουτσουπιάς.
Όσον αφορά τους συνεταιρισμούς και το θέμα των αλλεπάλληλων αλλαγών του θεσμικού πλαισίου που διέπει τη λειτουργία τους ο κ. Κουτσουπιάς σημείωσε ότι «δυστυχώς οι παθογένειες του πολιτικού συστήματος, που επιτρέπουν κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση ή και ο υπουργός στην ίδια κυβέρνηση να επιχειρείται και μια κατά κανόνα κακώς εννοούμενη “μεταρρύθμιση” τάχα, βρίσκει λαμπρό πεδίο εφαρμογής και στο δικό μας τον κλάδο. Το χειρότερο δε, στην προκειμένη περίπτωση, είναι το γεγονός ότι αυτό το σχέδιο που κατατέθηκε στη νομοπαρασκευαστική επιτροπή, αποτελεί μνημείο κρατικού-κομματικού παρεμβατισμού στη λειτουργία των συνεταιρισμών, που εξ ορισμού συνιστούν εθελοντική και ελεύθερη συνένωση, απολύτως δημοκρατική, με κοινή στόχευση και επιδιώξεις. Το μακρύ χέρι του κόμματος-κράτους, με τα προβλεπόμενα στο προωθούμενο νομοσχέδιο, φτάνει, άκουσον-άκουσον, σε σημείο αρπαγής μέρους των κερδών των συνεταιρισμών, για την άσκηση «κοινωνικής πολιτικής» του κάθε υπουργού! Αδιανόητα πράγματα. Όσο αδιανόητη και η επιχειρούμενη εποπτεία των συνεταιρισμών, με τη θεσμοθέτηση κανόνων επιβολής, ουσιαστικά, διοικήσεων. Αντιλαμβάνεστε ότι η πραγματική στόχευση δεν είναι ο εκσυγχρονισμός του συνεταιριστικού κινήματος, αλλά ό έλεγχός του. Με τέτοιες πρακτικές, όμως, αντί το κράτος να έρχεται να επιλύσει προβλήματα, δημιουργεί νέα εκεί που δεν υπάρχουν. Το πρόβλημα δεν είναι οι συνεταιρισμοί. Είναι η νοοτροπία του κράτους».
