Μιας και πολλά ειπώθηκαν με αφορμή τη νέα κυκλοφοριακή μελέτη του Αγρινίου, ας ανατρέξουμε και λίγο στο παρελθόν…
Στο βιβλίο του Ευθυμίου Ανδρικοπούλου “Η αρχιτεκτονική και η πολεοδομία του μεσοπολέμου στην πόλη του Αγρινίου” διαβάζει κανείς πως το Αγρίνιο στην απογραφή του 1841 ήταν ουσιαστικά μια πολίχνη που αριθμούσε 2500 – 2800 κατοίκους και επίσης πως σε ένα από τους πρώτους χάρτες που αποτύπωναν την πόλη, που χρονολογείται στα 1843, υπάρχουν σχεδιασμένες κάποιες προτάσεις επί του ρυμοτομικού προβλήματος της πόλης. Φανταστείτε ένα χωριό που δεν αριθμούσε ούτε 3.000 ψυχές είχε ρυμοτομικό πρόβλημα…!!! Φανταστείτε επίσης ότι οι λίγοι δρόμοι που υπάρχουν στο κοντά στην κεντρική πλατεία και είναι εντελώς ίσιοι, διανοίχθηκαν αρκετές δεκαετίες μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους. Για παράδειγμα, η οδός Μπαϊμπά διανοίχθηκε το 1899!!!
Εν ολίγοις έχουμε να κάνουμε με ένα ιστορικό κέντρο στην κυριολεξία “τουρκομαχαλά”. Και είναι εξαιρετικά δύσκολο να βάλεις τάξη σε κάτι τέτοιο. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψιν και την τουρκομαχαλάδικη νοοτροπία σημαντικής μερίδας των νεοελλήνων, που δεν εκλίπουν φυσικά από το Αγρίνιο, όπως τα μηχανάκια που κόβουν βόλτες στους πεζοδρόμους, τους κλαρινογαμπρούς που πάνε με το αμάξι να πάρουνε τσιγάρα και τα παρκαρίσματα πάνω στις ράμπες των αναπήρων, τότε το πράγμα γίνεται ακόμη πιο δύσκολο.
