Υποτίθεται πως στο Αγρίνιο κάνουμε το Διεθνές Φεστιβάλ Παραδοσιακών Χορών, όχι μόνο για να γνωρίσουμε τις παραδόσεις και τον πολιτισμό όσων ξένων συμμετέχουν σε αυτό, αλλά και για να τους δείξουμε τη δική μας παράδοση και το δικό μας πολιτισμό. Και τι κάνουμε; Στην επίσημη τελετή έναρξης του Φεστιβάλ παρελαύνουμε εμείς μποστά, χορεύουμε εμείς πρώτοι και οι φιλοξενούμενοί μας έπονται… παρά το γεγονός ότι η πρώτη μέρα του Φεστιβάλ είναι αφιερωμένη στα ελληνικά χορευτικά συγκροτήματα…
Αυτή η σημειολογία δείχνει πολλά για το ποιον του εν λόγω Φεστιβάλ. Το χειρότερο είναι ότι αυτή η πρακτική, που ακολουθείται πιστά από ορισμένους ανθρώπους στην υπηρεσιακή δομή του δήμου Αγρινίου είναι προσβλητική για τις ελληνικές παραδόσεις. Για τα ήθη της χώρας του Ξένιου Δία, για το πως ανέκαθεν οι Έλληνες συμπεριφερόμαστε όταν έχουμε μουσαφίρη στο σπίτι μας…. Και αυτό δεν έγινε φέτος, ούτε πέρυσι, γίνεται σε κάθε φορά από τότε που πρωτοξεκίνησε το Φεστιβάλ στη δεκατία του 1990.
Η διοργάνωση αυτή γίνονταν και γίνεται ουσιαστικά για τις “ανάγκες” του χορευτικού τμήματος του δήμου Αγρινίου, για “εσωτερική κατανάλωση” και ίσως για μερικές selfies…
