Μπορεί η ηγεσία του Υπουργείου Υποδομών να είναι αισιόδοξη πως μέσα στο επόμενο δίμηνο θα βγάλει το νέο διαγωνισμό για τον πολύπαθο οδικό άξονα «Ακτίου – Αμβρακίας», όμως η GD Infrastrutture και η «Μηχανική» του Πρόδρομου Εμφιετζόγλου, που ήταν ο μειοδότης του ακυρωθέντος διαγωνισμού, έχουν διαφορετική άποψη…
Και μπορεί βεβαίως η απόφαση για την προδικαστική προσφυγή, που κατατέθηκε από την κοινοπραξία των Ιταλών με τον Πρόδρομο Εμφιετζόγλου, να έρθει την επόμενη εβδομάδα, όμως κανείς δεν μπορεί να προδικάσει το αποτέλεσμά της, αλλά και να μην διακρίνει πως οι επιλογές του Υπουργείου Υποδομών στα μεγάλα έργα της Δυτικής Ελλάδας εμπεριέχουν το ρίσκο των ενστάσεων και των προσφυγών από τους συμμετέχοντες στους διαγωνισμούς. Το ίδιο ακριβώς και σε μεγαλύτερη ακόμη ένταση συμβαίνει στην Πατρών – Πύργου, όπου στον Πρόεδρο Εμφιετζόγλου κατέληξαν επί της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ τα δύο από τα οκτώ κομμάτια, στα οποία έσπασε ο αυτοκινητόδρομος. Στην Πατρών – Πύργου το Υπουργείο Υποδομών προτίθεται να ακυρώσει τις συμβάσεις που έχουν υπογραφεί, να αποζημιώσει τους αναδόχους και να εντάξει την κατασκευή του δρόμου στην υπάρχουσα σύμβαση παραχώρησης της Ολυμπίας Οδού. Όμως ο Πρόεδρος Εμφιετζόγλου πρόσφατα δήλωσε ότι δεν προτίθεται να κάνει πίσω, δεν θα δεχθεί τις αποζημιώσεις που υπόσχεται ο κ. Καραμανλής και θα προσφύγει στα δικαστήρια. Επιπλέον σύντομα θα έχει ραντεβού στις Βρυξέλλες στη Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Κομισιόν με την υπεύθυνη για τα έργα υποδομής, προκειμένου να μην δώσει η Ευρωπαϊκή Ένωση το «πράσινο φως» στην επέκταση της σύμβασης παραχώρησης. Αντίστοιχα στην περίπτωση του «Άκτιο – Αμβρακία» η κοινοπραξία των Ιταλών με τον Πρόδρομο Εμφιετζόγλου ζητά μετά την προσφυγή της στο ΣτΕ, ως δεύτερος μειοδότης, να συνεχιστεί ο διαγωνισμός και να υπογράψει τη σύμβαση, αφού ο πρώτος μειοδότης του έργου, η κοινοπραξία ΑΚΤΩΡ-ΤΕΡΝΑ καταδικάστηκε από την Επιτροπή Ανταγωνισμού για τη συμμετοχή της σε «καρτέλ» για τα δημόσια έργα.
Το «καρτέλ των εργολάβων» είναι ουσιαστικά η γενεσιουργός αιτία όλων των δικαστικών εμπλοκών στα μεγάλα έργα της χώρας και το Υπουργείο Υποδομών έπρεπε να είναι περισσότερο υποψιασμένο, αναφορικά με τη διαμάχη μεταξύ των μεγάλων «παιχτών» του κατασκευαστικού κλάδου. Γιατί, φυσικά κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει μια εταιρεία που εξαντλεί όλα τα δικαιώματα που της δίνει ο νόμος από τη συμμετοχή της σε διαγωνισμούς του Δημοσίου. Υπάρχει όμως η κοινωνική αναγκαιότητα τα μεγάλα έργα να προχωρήσουν, τα κονδύλια που είναι κατά κύριο λόγο ευρωπαϊκά και περιμένουν να αξιοποιηθούν επιτέλους. Εξάλλου, ο πολίτης δεν ενδιαφέρεται για το ποιος θα κατασκευάσει ένα έργο, ενδιαφέρεται πρωτίστως να δημιουργηθούν νέες υποδομές, που θα αντικαταστήσουν άλλες απαρχαιωμένες υποδομές, όπως συμβαίνει με την Πατρών – Πύργου και το Άκτιο – Αμβρακία.
Το Υπουργείο Υποδομών ίσως να παίζει με… τη φωτιά με τις επιλογές του, με δεδομένο πως για ορισμένα έργα η χρηματοδότησή τους από τους κοινοτικούς πόρους είναι εξασφαλισμένη μόνο μέχρι το τέλους του 2023 και όχι για τη συνέχεια. Αφού λοιπόν ο χρόνος είναι περιορισμένος χρειάζονται σίγουρες κατά το δυνατόν επιλογές και όχι ρίσκα… Αν οι επιλογές του Υπουργείο δεν τύχουν έγκρισης από την Ευρώπη ή κολλήσουν στα δικαστήρια, το πρόβλημα θα είναι εκτός από πολιτικό για την ηγεσία του Υπουργείου και μεγάλο πισωγύρισμα στην προσπάθεια για την ανάπτυξη της χώρας μέσα από τα μεγάλα έργα.
