Του Δημήτρη Παπαδάκη
Ναι το σύστημα υγείας της Ελλάδας φέρει τις πληγές της κρίσης τη δεκαετία που πέρασε και οπωσδήποτε χρειάζεται ενίσχυση, προκειμένου να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις μιας πανδημίας. Ενίσχυση με κάθε τρόπο.
Αν όμως δεν είχαν προηγηθεί τα μνημόνια, αν τα προηγούμενα χρόνια είχαμε δώσει χρήματα για τη βελτίωση του συστήματος υγείας, θα μπορούσε το σύστημα να ανταποκριθεί στην πρόκληση μιας πανδημίας, όπου χιλιάδες ή και δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι νοσούν μέσα σύντομο χρονικό διάστημα. Καλώς ή κακώς κανένα σύστημα υγείας δεν σχεδιάζεται προκειμένου να μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες μιας πανδημίας. Μια πανδημία είναι κάτι που συμβαίνει σε πολύ αραιά χρονικά διαστήματα και είναι αδύνατο ένα σύστημα υγείας να μπορέσει να ανταποκριθεί έτσι όπως είναι εξ’ αρχής σχεδιασμένο και χωρίς να λάβει έκτακτα μέτρα.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν 34 κρεβάτια ΜΕΘ ανά 100.000 άτομα, η Γερμανία 29, η Ιταλία 12,5, κάτι που είναι υψηλότερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο (11,5) και η Ελλάδα μέχρι πρόσφατα είχε μόλις πέντε κόμμα κάτι κρεβάτια ΜΕΘ ανά 100.000 κατοίκους. Η Γερμανία όμως που έχει τα περισσότερα κρεβάτια ΜΕΘ αυτή τη στιγμή μετρά ήδη 800 νεκρούς και η Ιταλία που έχει περισσότερα κρεβάτια από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο έχει ήδη 12.500 νεκρούς και φυσικά το σύστημα υγείας της «κλάταρε». Αυτός είναι και ο λόγος που για την Ελλάδα το κρίσιμο είναι να αποτραπεί η διάδοση του ιού και να νοσήσουν όσο το δυνατόν λιγότεροι. Αυτό όμως επ’ ουδενί δεν σημαίνει πως δεν χρειάζεται ενίσχυση το σύστημα υγείας. Χρειάζεται και ενίσχυση σε εξοπλισμό και μέσα προστασία και φυσικά σε προσωπικό.
Πως θα καλύψουμε το «χαμένο έδαφος»; Και θα αποκτήσουμε περισσότερα κρεβάτια ΜΕΘ για παράδειγμα; Οι έκτακτες καταστάσεις χρειάζονται έκτακτες λύσεις. Υπό αυτή την έννοια ο ιδιωτικός τομέας (ιδρύματα, μεγάλες εταιρίες κτλ) ξεκίνησε ένα μπαράζ δωρεών και προσφορών προς τα νοσοκομεία. Και ακολούθησε το πολιτικό σύστημα με την παρότρυνση του πρωθυπουργού στο πολιτικό προσωπικό να δώσουν να μισό τους μισθό. Ειπώθηκαν πολλά πάνω σε αυτό, αν επρόκειτο για επικοινωνιακό τρικ για να «καλυφθούν» τα προβλήματα, αν όντως πρόκειται για κίνηση συμβολισμού και παραδειγματισμού κτλ.
Σε περιόδους κρίσης κάθε προσφορά – δωρεά είναι δεκτή. Πόσα χρήματα λοιπόν εξοικονόμησε το κράτος από τις δωρεές ιδιωτών σε μάσκες, αντισηπτικά, άλλα μέσα προστασίας, σε αναπνευστήρες και άλλα μηχανήματα για τις ΜΕΘ που δωρίθηκαν; Αυτά τα χρήματα που το κράτος εξοικονόμησε πρέπει να τα διαθέσει έτσι ώστε να δοθούν κίνητρα στους γιατρούς να στελεχώσουν το σύστημα. Όπως θα διαβάσετε στο ΑγρίνιοCulture.gr σε λίγες ημέρες στο Νοσοκομείο Αγρινίου θα υπάρχει πλήρης εξοπλισμός για τρεις επιπλέον κλίνες ΜΕΘ, αλλά δεν θα υπάρχουν γιατροί για να περιθάλψουν των ασθενείς των επιπλέον κλινών. Αυτό είναι το πρόβλημα και εδώ είναι το κράτος, η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα πρέπει να δώσουν βάρος. Από κανέναν όμως δεν ακούσαμε πως θα πρέπει να περικοπούν οι παχυλοί μισθοί των προέδρων των ΔΕΚΟ, των διαφόρων Οργανισμών του Δημοσίου και γενικά των ανώτατων κρατικών αξιωματούχων. Πως να βρεθεί επικουρικός γιατρός όταν δεν θα πάρει ούτε 1.000 ευρώ; Και για αυτό δυστυχώς δεν μιλάει κανείς. Μήπως ήρθε οι ώρα οι γιατροί να γίνουν οι καλύτερα αμειβόμενοι του Δημοσίου;
ΥΓ: Η βουλευτής του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη είπε ότι δεν θα δώσει το μισό μισθό της για την ενίσχυση του συστήματος υγείας. «Πρέπει να σταματήσει αυτό το αστειάκι να γίνονται οι βουλευτές χορηγοί των ψηφοφόρων» είπε με απόλυτα ξεκάθαρο τρόπο. Προφανώς γιατί προτιμά οι ψηφοφόροι να είναι χορηγοί των βουλευτών. Γιατί, φυσικά το ΚΚΕ δεν αρνείται τους μισθούς που δίνει το «αστικό», όπως το αποκαλούν, κράτος. Τους παντελονιάζει κανονικότητα και τους μισθούς και την κομματική επιχορήγηση χωρίς μάλιστα να δέχεται έλεγχο στα οικονομικά του.
