Θυμάστε όλοι, φαντάζομαι, ότι κατά την πρώτη φάση της πανδημίας του κορονοϊού, ένα μεγάλο ποσοστό δημοσίων υπαλλήλων με τις άδειες ειδικού σκοπού τέθηκαν εκτός υπηρεσίες με αποτέλεσμα πολλές δημόσιες υπηρεσίες να αντιμετωπίζουν πρόβλημα στη λειτουργία του.
Τότε, για παράδειγμα, με τα μέτρα που προέβλεπαν οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου της Κυβέρνησης, οι δήμοι προσέλαβαν κατά παρέκκλιση προσωπικό με τετράμηνες συμβάσεις. Και προσελήφθησαν κηπουροί, υδραυλικοί, οδηγοί, αποθηκάριοι και ένα σωρό άλλες ειδικότητες μέσα στο γενικότερο πλαίσιο των μέτρων κατά της διασποράς του κορονοϊού, όπως ονομάστηκαν επισήμως. Βεβαίως επρόκειτο απλώς για την αντικατάσταση του προσωπικού που απουσίαζε και φυσικά ο κηπουρός δεν μπορεί να κάνει κάτι για να περιοριστεί ο κορονοϊός. Έτσι όμως η πανδημία αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να κάνει πάρτι ο κρατισμός. Και μιλάμε για κρατισμό γιατί συνήθως στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, όταν κάποιος «τρουπώσει» στο Δημόσιο μετά ζητά να μονιμοποιηθεί.
Τέτοιες προσλήψεις, λοιπόν, με κορονοϊό-συμβάσεις (ας μου επιτραπεί ο όρος) γίνονται και στην Υγεία. Ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα, από το Νοσοκομείο Αγρινίου –μιας και γίνεται μεγάλη συζήτηση για τον ορισμό του ως Νοσοκομείου Αναφοράς για τον κορονοϊό- είναι ότι προ ημερών προσελήφθη με κορονοϊό-σύμβαση ένας οφθαλμίατρος. Αν η υγειονομική κρίση γίνει ευκαιρία για να μπαλωθούν γενικότερα κενά στο σύστημα υγείας, καλώς να γίνει και αυτό. Ας προσληφθούν όμως πρώτα εντατικολόγοι, πνευμονολόγοι και παθολόγοι… για να μην φτάσουμε ασθενείς με κορονοϊό να τους παραπέμπουμε στον… οφθαλμίατρο.
