Του Δημήτρη Παπαδάκη
Το μεγάλο ερώτημα είναι αφού οι ξένοι παράγοντες μας καθίζουν στο τραπέζι των διερευνητικών επαφών με την Τουρκία, τι έχουμε να συζητήσουμε μαζί της και τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτές τις επαφές;
Πρόκειται για τον 61ο γύρο των διερευνητικών επαφών και προφανώς δεν μπορούμε να περιμένουμε και πολλά ή μάλλον τίποτα, αφού δεν έχει αλλάξει τίποτα σε σχέση με τους 60 προηγούμενους γύρους διερευνητικών επαφών τα τελευταία περίπου 40 χρόνια. Η Τουρκία επιδιώκει να βάλει στο τραπέζι μια σειρά από θέματα, ενώ η Ελλάδα μοιάζει διατεθειμένη να συζητήσει μόνο το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα το Τουρκικό Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας αποφάσισε ότι στις διερευνητικές επαφές θα τεθεί πέραν όλων των άλλων διεκδικήσεων και πρόταση για την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αν. Αιγαίου. Την ώρα μάλιστα που λαμβάνεται αυτή η απόφαση από την τουρκική πλευρά βγαίνει μια ακόμη navtex για ασκήσεις με πραγματικά πυρά στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου.
Το παράδοξο είναι ότι αυτά η Ελλάδα δεν τα θεωρεί προκλήσεις και επιθετικές ενέργειες και έχουν «πειστεί» από την προσωρινή, όπως διατυμπανίζουν οι Τούρκοι, απόσυρση του Oruc Reis στο λιμάνι θεωρεί ότι υπάρχει αποκλιμάκωση και κάθεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αυτό γίνεται, γιατί –υποτίθεται- πως δεν θέλουμε να πάρουμε το μουτζούρη του αρνητή του διαλόγου, κυρίως όμως γιατί έχουμε πιεστεί τόσο από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, όσο και από τις ΗΠΑ, να καθίσουμε στο τραπέζι του διαλόγου και να αποφευχθεί περαιτέρω κλιμάκωση πριν τις αμερικανικές εκλογές.
Δυστυχώς με την Τουρκία δεν έχουμε να συζητήσουμε τίποτα, όχι μόνο για την επεκτατική πολιτική που ασκεί σε βάρος μας, θέλοντας με την αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου να προετοιμάσει έναν Αττίλα στο Αιγαίο, αλλά γιατί ακόμη κι αν ήταν διατεθειμένη να συζητήσει μόνο το θέμα της υφαλοκρηπίδας, θέλει να το συζητήσουμε εκτός πλαισίου διεθνούς δικαίου.
Αν η Τουρκία είχε την παραμικρή επαφή με το διεθνές δίκαιο, αντί να κάνουν δηλώσεις, ο Ερντογάν και οι λοιποί πολιτικοί αρχηγοί, βρίζοντας την Ελλάδα, θα προσέφευγαν στο Διεθνές Δικαστήριο, για τη δήθεν καταπάτηση της Συνθήκης της Λωζάνης από τη μεριά μας. Η Τουρκία, ως ένα εκ των συμβαλλόμενων μερών της Συνθήκης έχει το δικαίωμα, αν πραγματικά το ήθελε, μονομερώς να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο, για παράδειγμα για τα νησιά που δήθεν κατέχουν παράνομα οι Έλληνες. Δεν το κάνει όμως η Τουρκία, γιατί πιστεύει στο… δίκαιο του ισχυρού και μόνο.
ΥΓ: Όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών επιμένουν ότι έχουμε μια διαφορά με την Τουρκία, τη υφαλοκρηπίδα. Και πως η Ελλάδα, που δεν είναι φιλοπόλεμη χώρα θέλει να πάει στη Χάγη για να λυθεί το ζήτημα ειρηνικά. Μήπως πρέπει να συζητήσουμε τι προσδοκούμε από τη Χάγη. Τι θα ήταν επιτυχία και τι αποτυχία; Αν η Τουρκία πει ξαφνικά αύριο «ναι, πάμε στη Χάγη για να δούμε πόση ΑΟΖ έχει το Καστελόριζο», θα πάμε χωρίς να έχουμε ολοκληρώσει τη συμφωνία με την Αίγυπτο; Θα πάμε χωρίς να κάνουμε συμφωνία με την Κύπρο; Υποτίθεται ότι θέλουμε να έχουμε σημείο επαφής της δικής μας με την κυπριακή ΑΟΖ, πως λοιπόν θα πάμε σε ένα δικαστήριο, που ως γνωστόν οι αποφάσεις του είναι και πολιτικές χωρίς να έχουμε συμφωνία οριοθέτησης με την Κύπρο; Πως θα πάμε χωρίς να έχουμε επεκτείνει νωρίτερα τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια και χωρίς να έχουμε κάνει την προεργασία που λένε οι ειδικοί (κλείσιμο κόλπων, γραμμές βάσεις κτλ);
