Λέει το Εργατικό Κέντρο Αγρινίου στην ανακοίνωσή του για το Πολυτεχνείο: «Οι έκτακτες συνθήκες όμως απαιτούν και έκτακτα μέτρα!» Έκτακτα μέτρα που πράγματι δεν τα είδαμε σε πολλές κρίσιμες περιπτώσεις που έχουν να κάνουν με τη διαχείριση της πανδημίας. Και το τρανό παράδειγμα είναι η περιβόητη ενίσχυση του συστήματος υγείας, όπου δεν πάρθηκαν έκτακτα μέτρα κυρίως σε ό,τι αφορά τις προσλήψεις. Από την πρώτη στιγμή που ο κορονοϊός κηρύχθηκε πανδημία σε παγκόσμιο επίπεδο, ξέρουμε ότι αυτή η ιστορία θα μας ταλαιπωρήσει στην καλύτερη των περιπτώσεων για δύο με τρία χρόνια. Έπρεπε λοιπόν οι μόνιμες προσλήψεις προσωπικού σε κρίσιμα κενά του συστήματος να προχωρήσουν με έκτακτα μέτρα και όχι με τις συνήθεις χρονοβόρες διαδικασίες.
Λέει όμως το Εργατικό Κέντρο Αγρινίου σε άλλο σημείο της ανακοίνωσή του ότι «η κυβέρνηση διαλέγει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει»… Κάτι που όμως δεν ισχύει και δεν είναι ωραίο να λέγεται έτσι αψυχολόγητα προς χάριν της αντιπολίτευσης. Τι σημαίνει άραγε αυτό που λέει το Εργατικό Κέντρο Αγρινίου : ότι πήρε δηλαδή τηλέφωνο κάποιος υπουργός τον διευθυντή μιας κλινικής κορονοϊού και είπε περιθάλψτε τον τάδε και αφήστε το δείνα να πεθάνει; Αυτό που λέει το Εργατικό Κέντρο δυστυχώς προσβάλει πρωτίστως και τους υγειονομικούς που δίνουν τη μάχη αυτή τη στιγμή στα Νοσοκομεία και όχι την Κυβέρνηση. Ευχόμαστε να μη φτάσουμε στο σημείο της λεγόμενης «πολεμικής ιατρικής», όπου ο γιατρός θα αποφασίζει να βάλει στην εντατική τον 40άρη και θα αφήσει εκτός του 70άρη. Επειδή όμως αυτό συνέβη σε χώρες, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, πουθενά κανείς δεν κατηγόρησε την κυβέρνηση με την κατηγορία ότι διαλέγει ποιος θα πεθάνει… Ενώ υπάρχει ανοικτό πεδίο για κριτική στην κυβέρνηση και για συζήτηση επί των ευθυνών της, όταν οι αντιπολιτευτικές κορώνες ξεπερνούν τα εσκαμμένα, τότε μοιραία επέρχεται αποπροσανατολισμός.
