Στο παρά ένα σώθηκε ο Παναιτωλικός, ο οποίος τα τελευταία χρόνια σου δίνει την εντύπωση πως παίζει με τη φωτιά. Κάθε χρόνο και πιο κοντά στον υποβιβασμό φτάνει.
Τα λάθη που γίνονται σε σταθερή βάση είναι πολλά. Αλλιώς ο Παναιτωλικός δεν θα έφτανε να παίξει την παραμονή του στα μπαράζ και να σωθεί με το δώρο του Παπάζογλου. Μία ομάδα που όλη τη σεζόν είχε τρομερή δυσκολία στο να σκοράρει σε open play, το επιβεβαίωσε ξανά. Σε αυτές τις περιπτώσεις εννοείται πως μετράει το αποτέλεσμα. Ήρθε η παραμονή και μαζί μία ακόμη ευκαιρία για να διορθωθούν πολλά. Θα είναι η τελευταία; Ίσως και ναι, εάν δεν αλλάξουν αρκετά.
Αρχικά η επιλογή του Τραϊανού Δέλλα δεν βγήκε. «Αν και δεν ήμουν από την αρχή», ανέφερε σε μία από τις πρώτες του ατάκες μετά το 1-0 επί της Ξάνθης. Έκατσε στον πάγκο σε 29 ματς, στηρίχτηκε τον Ιανουάριο μεταγραφικά (σ.σ. ορισμένοι παίκτες πήραν και μεγάλα συμβόλαια), δεν παρουσίασε στο γήπεδο κάποια βελτίωση, ενώ είχε χάσει και τα αποδυτήρια.
Ενδεικτικό του τελευταίου το τι έγινε στο πιο πρόσφατο ματς. Εκεί που άλλους παίκτες δοκίμαζε παραμονές του κομβικού ματς και άλλους έβαλε (σ.σ. συνολικά τρεις αλλαγές προσώπων και τέσσερις συνολικά). Χωρίς την παραμικρή ενημέρωση, μάλιστα, δύο εξ αυτών κόπηκαν από την αποστολή. Γενικά δεν μιλούσε στους ποδοσφαιριστές, δεν τους βοηθούσε να καταλάβουν γιατί κάνει ό,τι κάνει και πολλοί τον ένιωθαν απόμακρο. Η επόμενη μέρα εκτός εξαιρετικού απροόπτου δεν τον περιλαμβάνει. Ωστόσο, ο Παναιτωλικός δεν θα πρέπει να κάνει το λάθος άλλων ετών με απίθανους ξένους προπονητές.
Υπήρξαν και αρκετοί ποδοσφαιριστές που ήταν κάτω του μετρίου φέτος. Πολλά σκαμπανεβάσματα, πολλοί που δεν σε έπειθαν πως στα κρίσιμα θα σηκώσουν το βάρος και κυρίως ξένοι που δεν έκαναν την παραμικρή διαφορά. Το να επιμένεις σε Αργεντινούς και Πορτογάλους όταν δεν σε δικαιώνει το αποτέλεσμα, δεν βγάζει κάπου.
Φυσικά τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο πάντα σε κάθε ομάδα τον έχουν αυτοί που παίρνουν αποφάσεις. Εκείνοι θα πρέπει να αναθεωρήσουν. Δικό τους δημιούργημα ήταν και το φετινό. Ο Παναιτωλικός είναι μία ομάδα που πληρώνει, έχει κόσμο, δεν παίρνει δανεικούς, δεν μπλέκεται σε διάφορα άλλα. Ομάδες αυτού του στυλ αξίζει να βρίσκονται στη Super League 1. Μόνο που για να συμβαίνει αυτό, θα πρέπει να λειτουργούν και ποδοσφαιρικά. Στο Αγρίνιο είχαν ξεχάσει τα τελευταία χρόνια αυτό το κριτήριο. Στο χέρι τους είναι να το ξαναθυμηθούν. Οι ίδιοι άνθρωποι στο παρελθόν έχτισαν καλές ομάδες, οι ίδιοι μπορούν να το ξανακάνουν εάν και εφόσον αλλάξουν γραμμή πλεύσης.
