Πράγματι η ζωή δεν αντικαθίσταται. Γι’ αυτό και το μόνο παρήγορο σε αυτές τις πυρκαγιές ότι είχαμε ξανά εκατόμβη θυμάτων. Όμως δεν πρέπει να πάμε στο άλλο άκρο και να είμαστε ευχαριστημένοι που κάηκαν πάνω από μισό εκατομμύριο στρέμματα δάσους και χιλιάδες περιουσίες (σπίτια, επιχειρήσεις, σταυλικές εγκαταστάσεις, αγροτικές καλλιέργειες). Ένα σπίτι έχει βέβαια πολύ – πολύ μικρότερη αξία από μια ζωή. Αυτό θα μπορούσαμε να το καταλάβουμε καλύτερα, αν ήμασταν Γάλλοι, Σουηδοί, Δανοί ίσως και Πολωνοί ή Σλοβάκοι. Στην Ελλάδα όμως η απόσταση που χωρίζει αυτά τα δύο είναι μικρότερη, γιατί συχνά χρειάζεται να δουλεύεις μια ζωή για ένα σπίτι στο Λάλα Ηλείας ή στη Γαλατσώνα Ευβοίας. Και να το πληρώνεις -μέσω του ΕΝΦΙΑ- και για μια ζωή, αφού το φτιάξεις. Γιατί στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να δημιουργήσεις, είναι πολύ δύσκολο να χτίσεις μια ζωή, πόσο μάλλον να την ξαναχτίσεις…
Σε αυτούς τους ανθρώπους που κάηκαν οι περιουσίες τους θα πρέπει τουλάχιστον εκ των υστέρων το κράτος να τους φερθεί με σεβασμό. Δεν θα πρέπει να πάνε οι πυρόπληκτοι στο κράτος για να κάνουν αιτήσεις. Πρέπει έστω και τώρα το κράτος να πάει σε αυτούς. Να τους επισκεφθεί άπαξ να τους ενημερώσει για το τι δικαιούται και να τους τα παρέχει. Χωρίς χαρτιά, χωρίς διατυπώσεις, χωρίς γραφειοκρατία. Μόνο με το ΑΦΜ, που θα δηλώσει ο κάθε πυρόπληκτος το κράτος είναι σε θέση να μάθει τα πάντα. Ας μην τους ταλαιπωρήσει ξανά.
Ένα σπίτι δεν είναι μόνο ότι χτίστηκε με θυσίες, στερήσεις και κόπους ζωής, στέγασε οικογένειες, όνειρα και στιγμές. Όσοι έχασαν το σπίτι τους στις πυρκαγιές, βιώνουν μια ψυχολογία “παρατεταμένου θανάτου”. Σε αυτή την δύσκολη στιγμή το κράτος ας συμπεριφερθεί επιτέλους ανθρώπινα.
