Ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο από την παρουσίαση του οδικού χάρτη της Περιφέρειας για την ανάπτυξη των Επιχειρηματικών Πάρκων ήταν αυτό.
Σύμφωνα με μελέτες εκτίμησης αναγκών για να εγκατασταθούν οι επιχειρήσεις σε οργανωμένους υποδοχείς στο σύνολο της χώρας χρειαζόμαστε 1,15 δις € (σε 20 χρόνια). «Αν το κράτος αποφασίσει να δαπανήσει για τα επόμενα 20 περίπου χρόνια 460εκ. € ή 22,8εκ. € ετησίως περίπου, η δαπάνη αυτή είναι ικανή να συμπαρασύρει πόρους μόχλευσης από ιδιωτική συμμετοχή ή τραπεζικά προϊόντα για την υλοποίηση προγράμματος συνολικού προϋπολογισμού 1,15 δις €, σε ένα έργο που θα αλλάξει ριζικά το περιβαλλοντικό και αναπτυξιακό τοπίο της χώρας και τα δεδομένα της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων, ιδίως της μεταποίησης και της εφοδιαστικής αλυσίδας».
Δεν είναι όμως τα 23 εκατ. ευρώ που λείπουν. Προφανώς είναι θέμα πολιτικής βούλησης. Και γιατί άραγε δεν υπάρχει πολιτική βούληση; Προφανώς για να συντηρούνται οι πελατειακές σχέσεις, η γραφειοκρατία και η διαφθορά που υπάρχει σήμερα. Όλα τα αντικίνητρα δηλαδή για να επενδύσει κάποιος σε αυτή τη χώρα… Στην Ελλάδα ζούμε και ξέρουμε πως συχνά μια μεγάλη μερίδα των επιχειρήσεων αναγκάζεται να μπει στο χορό των πελατειακών σχέσεων και της διαφθοράς, προκειμένου να υπερκεράσει τη γραφειοκρατία και τα προβλήματα που δημιουργεί η έλλειψη χρήσεων γης και ένα σωρό άλλα προβλήματα, που δημιουργεί η μη χωροταξία στην καθημερινότητα, αλλά και στην προοπτική ανάπτυξης των επιχειρήσεων. Το χάος των άτυπων βιομηχανικών συγκεντρώσεων διατηρείται, προκειμένου να διατηρούνται όλες αυτές οι παθογένειες που σε κάποιους αποδίδουν δύναμη, εξουσία και μαύρο χρήμα. Το να υπάρξει όμως ένα οργανωμένο περιβάλλον για τις επιχειρήσεις δεν είναι ακριβό, απλώς δεν συμφέρει κάποιους…
