Αντίδραση στη διχοτόμηση της Μητρόπολης με οικονομικό κριτήριο από το Μεσολόγγι

Η μισθοδοσία και οι υποδομές που απαιτούνται για τη λειτουργία μιας επιπλέον μητρόπολης επιβαρύνουν τον Έλληνα φορολογούμενο, σημειώνει το Συμβούλιο Κοινότητας Μεσολογγίου

Ομόφωνο ψήφισμα εξέδωσε το Συμβούλιο Κοινότητας Μεσολογγίου ενάντια στη διχοτόμηση της Μητρόπολης Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Ενδιαφέρον ωστόσο έχει το σκεπτικό με το οποίο εκφράζει την αντίθεσή του και το οποίο είναι περισσότερο οικονομικό. Όταν συγχωνεύονται νοσοκομεία και καταργούνται σχολικές μονάδες είναι εντελώς αντιφατικό η ίδια Πολιτεία να εγκρίνει τη δημιουργία μίας νέας Μητρόπολης με ότι αυτό συνεπάγεται οικονομικά για το Κράτος, αναφέρει χαρακτηριστικά το ψήφισμα.

Αναλυτικά το ψήφισμα:
Τους δύο τελευταίους μήνες και μετά την εκδημία του μακαριστού Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρού Κοσμά, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας με πρότασή της στην πολιτική ηγεσία της χώρας θέτει θέμα διχοτόμησης της υπάρχουσας Μητροπόλεως και τη δημιουργία τριών μητροπόλεων μέσα στο νομό Αιτωλοακαρνανίας.

Ζώντας σε μια περίοδο που με πρόφαση την οικονομική κρίση και πρόσχημα το «συμμάζεμα» των εξόδων του Κράτους, συγχωνεύονται νοσοκομεία και καταργούνται σχολικές μονάδες είναι εντελώς αντιφατικό η ίδια Πολιτεία να εγκρίνει τη δημιουργία μίας νέας Μητρόπολης με ότι αυτό συνεπάγεται οικονομικά για το Κράτος.

Η μισθοδοσία και οι υποδομές που απαιτούνται για τη λειτουργία μιας επιπλέον μητρόπολης επιβαρύνουν τον κρατικό κορβανά και κατά συνέπεια τον Έλληνα φορολογούμενο. Το θέμα της καλύτερης διοίκησης μιας μεγάλης Μητρόπολης, όπως αυτή της Αιτωλίας και Ακαρνανίας θα μπορούσε πιθανά να ξεπεραστεί με την εκλογή ενός βοηθού επισκόπου. Η τακτική αυτή είναι συνηθισμένη και σε άλλες Μητροπόλεις όπως αυτή της γειτονικής Αχαΐας. Ο βοηθός επίσκοπος δεν επιβαρύνει οικονομικά το κράτος αφού ο μισθός του είναι όπως ενός ιερέα και βοηθά σημαντικά στη διοίκηση της μητρόπολης.

Τέλος, ο προτεινόμενος διαχωρισμός δεν έχει καμία κοινωνική, οικονομική, γεωγραφική και ιστορική βάση συντελώντας για το Μεσολόγγι το ίδιο έγκλημα που έγινε με τον νόμο «Καλλικράτη» αφαιρώντας του ζωτικό χώρο και περιοχές με ιστορικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς δεσμούς αιώνων.