Έχουμε, λέει, πληθωρισμό 9%. Τι σημαίνει όμως αυτό το 9%; Σημαίνει ότι ο μέσος όρος της αύξησης των προϊόντων και των υπηρεσιών είναι 9%. Αλλά αυτό το 9% σημαίνει πόσο ακριβότερα γίνονται τα προϊόντα σε σχέση με πέρυσι. Και φυσικά πληθωρισμός σημαίνει μείωση της αγοραστικής δύναμης του καταναλωτή.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι αύριο το πρωί πατάμε το μαγικό κουμπί και ο πληθωρισμός μηδενίζεται. Αυτό θα σημαίνει ότι θα σταματήσουν οι τιμές να αυξάνονται. Όχι όμως να μειώνονται κιόλας! Αν σταματήσει ο πληθωρισμός δεν σημαίνει ότι θα σταματήσει η ακρίβεια, αφού οι τιμές στα ράφια θα παραμείνουν σε υψηλά επίπεδα.
Για να αποκατασταθεί η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών υπάρχουν δύο τρόποι. Ο ένας είναι να αρχίσουν να μειώνονται τα κόστη παραγωγής, αφού όμως έχουμε πληθωρισμό κόστους παραγωγής, τι πιθανότητες υπάρχουν να ξαναδούμε π.χ. το φυσικό αέριο στα 30 ευρώ ή την αμόλυβδη στο 1,40 μέσα στο περιβάλλον αστάθεια που δημιούργησε ο πόλεμος στην Ουκρανία και η διατάραξη των εφοδιαστικών αλυσίδων λόγω της πανδημίας;
Πάμε λοιπόν στην άλλη λύση. Οι αυξήσεις των εισοδημάτων. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Και όσο ο πληθωρισμός κινείται σε μεγάλα ποσοστά οι αυξήσεις μισθών – συντάξεων γίνονται κοινωνική αναγκαιότητα. Όμως οι αυξήσεις των εισοδημάτων από την άλλη θα διατηρήσουν τη ζήτηση σε υψηλά επίπεδα, άρα δεν θα δώσουν το όποιο περιθώριο υπάρχει με τη μείωση της ζήτησης και της κατανάλωσης να αρχίσει να μειώνεται ο πληθωρισμός.
Σε αυτό το δίλλημα βρίσκεται ουσιαστικά το οικονομικό σύστημα σε όλη την Ευρώπη. Και ακριβώς, επειδή η εξίσωση είναι πολύ δύσκολη, προκύπτουν οι κοινωνικές αντιδράσεις που καταγράφονται σε όλη την Ευρώπη.
