Ο Τόπος μου

Αιτωλοακαρνανία

Το ΑγρίνιοCulture στην ενότητα «Ο Τόπος μου» φιλοδοξεί να φιλοξενήσει το ιστορικό, πολιτιστικό και περιβαλλοντικό αρχείο της πόλης του Αγρινίου αλλά και γενικότερα της περιοχής της Αιτωλοακαρνανίας. Η ιστορία των πόλεων της περιοχής, τα σπουδαία ιστορικά γεγονότα, τα μνημεία, ο περιβαλλοντικός πλούτος αλλά και οι προσωπικότητες που ανέδειξε αυτή η περιοχή θα φιλοξενηθούν αντίστοιχα στις ενότητες Ιστορία, Πολιτισμός, Πρόσωπα, Περιβάλλον

Πολιτισμός

Ιστορία

Πρόσωπα

Περιβάλλον

Η Αιτωλοακαρνανία είναι ένας από τους πενήντα ένα νομούς της Ελλάδας. Βρίσκεται στο δυτικό μέρος της Ελλάδας. Ο νομός είναι μια ένωση της Αιτωλίας και της Ακαρνανίας. Πρωτεύουσά της είναι για ιστορικούς λόγους το Μεσολόγγι και μεγαλύτερη πόλη και οικονομικό κέντρο το Αγρίνιο. Άλλες σημαντικές πόλεις είναι η Ναύπακτος, το Αιτωλικό, η Αμφιλοχία, η Βόνιτσα, ο Αστακός και το Θέρμο. Η περιοχή είναι συνδεδεμένη από το 2004 με την Πελοπόννησο μέσω της γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου, ενώ συνεχίζει να λειτουργεί. Οι νομοί που την περιβάλλουν είναι αυτοί της Άρτας στην Ήπειρο, της Ευρυτανίας στα βορειοανατολικά και της Φωκίδας στα ανατολικά. Τα σημαντικότερα λιμάνια του νομού είναι τα λιμάνια του Αστακού, της Ναυπάκτου, της Αμφιλοχίας και της Βόνιτσας. Είναι ο μεγαλύτερος νομός στην Ελλάδα. Το ορεινό στοιχείο κυριαρχεί στο νομό. Τα νοτιοδυτικά παράλια χαρακτηρίζονται απ’ την παρουσία λιμνοθαλασσών, με γνωστότερες αυτές του Μεσολογγίου και του Αιτωλικού. Ο επιμηκέστερος και κύριος ποταμός είναι ο Αχελώος ο οποίος καταλήγει σε δέλτα στα νοτιοδυτικά, ενώ η μεγαλύτερη λίμνη η Τριχωνίδα, η οποία είναι και η μεγαλύτερη λίμνη της Ελλάδας (97 τ.χ.). Στο Νομό υπάρχουν και οι λίμνες: Αμβρακία, Λυσιμαχία, Οζερός και οι τεχνητές λίμνες του Καστρακίου, των Κρεμαστών και Στράτου. Εκτός του Αχελώου, το Νομό διαρρέουν και οι ποταμοί: Εύηνος, Ίναχος και Μόρνος (στα σύνορα με το νομό Φωκίδας κατά την αρχαιότητα έφερε το όνομα Δάφνος). Τα βουνά της Αιτωλοακαρνανίας περιλαμβάνουν το Παναιτωλικό στα βορειοανατολικά, Ακαρνανικά όρη στα δυτικά, Βορειοδυτικά τα Όρη Βάλτου, στα νότια το όρος Αράκυνθος, Νοτιοανατολικά τα Όρη Ναυπακτίας γνωστά και ως Κράβαρα και τέλος ανάμεσα στα Ναυπάκτια Όρη και το Παναιτωλικό Όρος και χωρίς να διακόπτεται ο ορεινός όγκος βρίσκονται τα Όρη Λιδωρικίου.

………………………………………………………………………………………
Αγρίνιο

Το ΑγρίνιοCulture στην ενότητα «Ο Τόπος μου» φιλοδοξεί να φιλοξενήσει το ιστορικό, πολιτιστικό και περιβαλλοντικό αρχείο της πόλης του Αγρινίου αλλά και γενικότερα της περιοχής της Αιτωλοακαρνανίας. Η ιστορία των πόλεων της περιοχής, τα σπουδαία ιστορικά γεγονότα, τα μνημεία, ο περιβαλλοντικός πλούτος αλλά και οι προσωπικότητες που ανέδειξε αυτή η περιοχή θα φιλοξενηθούν αντίστοιχα στις ενότητες Ιστορία, Πολιτισμός, Πρόσωπα, Περιβάλλον

Το Αγρίνιο είναι η μεγαλύτερη πόλη της Αιτωλοακαρνανίας με επίσημο πληθυσμό 51.406 κατοίκους (54.253 ο δήμος) σύμφωνα με την απογραφή 2001, στην πραγματικότητα όμως συγκεντρώνει σχεδόν τους μισούς από τους 225.000 κατοίκους του νομού. Μαζί με την Πάτρα και τα Ιωάννινα αποτελούν τα 3 μεγαλύτερα αστικά κέντρα στο δυτικό τμήμα της χώρας.

Κατά τη μυθολογία χτίστηκε από το Βασιλιά Άγριο, που ήταν απόγονος του γενάρχη Αιτωλού και του γιου του Πλευρώνα. Η πόλη, χτισμένη δίπλα σχεδόν στον ποταμό Αχελώο που ήταν το φυσικό σύνορο ανάμεσα στη Αιτωλία και την Ακαρνανία βρέθηκε αρκετές φορές υπό την κυριαρχία και των δύο πλευρών και το 314 π.Χ. καταστράφηκε από τον Κάσσανδρο. Οι ανασκαφές του Μηλιάδη το 1920 έδειξαν ότι η αρχαία πόλη βρίσκονταν στο γειτονικό Ζαπάντι (σημ. Μεγάλη Χώρα), τα τελευταία χρόνια όμως έχουν βρεθεί πολλά αρχαία ακόμα και στο κέντρο της σημερινής πόλης.

Μετά από κάποιους αιώνες στην αφάνεια, η πόλη ξαναεμφανίζεται την εποχή της Τουρκοκρατίας με το όνομα Βραχώρι (Imbrahoar). Κατοικήθηκε από πολλούς Τούρκους και στις αρχές του 18ου αιώνα έγινε έδρα του Σαντζακίου του Κάρλελι, διοικητικό κέντρο της σημερινής Αιτωλοακαρνανίας. ΄Ελαβε ενεργό μέρος στην Επανάσταση του 1821 και απελευθερώθηκε προσωρινά στις 11 Ιουνίου του 1821. Αργότερα κατακτήθηκε ξανά από τον Κιουταχή και τελικά προσγράφτηκε οριστικά στα σύνορα του ελεύθερου ελληνικού κράτους το 1832. Μετά την απελευθέρωση το Βραχώρι πήρε ξανά το αρχαίο του όνομα Αγρίνιον. Η πόλη άρχισε να αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς, ειδικά μετά τα τέλη του 19ου – αρχές 20ου αιώνα όταν στράφηκε μαζικά στην καλλιέργεια του καπνού. Χτίστηκαν τεράστιες αποθήκες και εργοστάσια επεξεργασίας του καπνού, με κυριότερες αυτές των οικογενειών Παπαστράτου, Παπαπέτρου και Παναγόπουλου. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή πλήθος προσφύγων έφτασαν στην πόλη και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Αγίου Κωνσταντίνου ενώ μεγάλη μετακίνηση πληθυσμών είχαμε και από την Ήπειρο και την Ευρυτανία.