Ένας φίλος Αγρινιώτης που λείπει σχεδόν δυο χρόνια στο εξωτερικό επιτέλους ήρθε στην πατρώα γη. Κάποια στιγμή λοιπόν γυρίζει και λέει με έκπληξη: “Καλά ρε φίλε, πόσες καφετέριες και πόσο ουζερί έχουν ανοίξει στο Αγρίνιο;;;” και συνέχισε απορημένος : “γίνεται ανάπτυξη με καφετέριες;;;”
Του εξηγώ ότι μέσα στις γιορτές εκπρόσωποι του κλάδου αναψυχής και εστίασης βγήκαν στο τοπικό κανάλι και μίλησαν πάλι για μειωμένο τζίρο που φτάνει το 30%. “Κάθε χρόνο” μου απαντά “αυτό γίνεται, λένε για 30, 40 και 50% κάτω στο τζίρο, αλλά αντί να κλείσουν ανοίγουν νέα καφέ και μεζεδοπωλεία…” Και πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση του έρχεται στην παρέα καταστηματάρχης του κλάδου που άνοιξε μαγαζί πριν δυόμιση χρόνια. Του εξηγούμε τα καθέκαστα και λέει “Βλακείες, εγώ αυτές τις μέρες είμαι ελαφρώς αυξημένος σε σχέση με πέρυσι στο τζίρο, βέβαια αν βγάλω κάτι παραπάνω θα μου τα πάρει η εφορία, αλλά δεν μπορώ να πω ψέματα, είμαι ελαφρώς καλύτερα από πέρυσι”.
Θα σκεφτεί κανείς ότι μπορεί ο εν λόγω φίλος καταστηματάρχης να είναι ακραία εξαίρεση. Ίσως… όμως αυτό δεν δικαιολογεί όλους τους άλλους να “κλαίνε” τόσο πολύ και να λένε κάθε χρόνο είμαστε 30 και 50% κάτω… Γιατί αν είναι τόσο κάτω επί τρία χρόνια, θα τα είχαν κλείσει τα μαγαζιά. Μπορεί πολλοί να κρατάνε τα μαγαζιά με νύχια και με δόντια, μπορεί κάποιοι να τα κρατάνε δημιουργώνοντας χρέη. Αυτή ομώς η ανακύκλωση της μιζέριας στο Αγρίνιο δεν έχει προηγούμενο… πάρα-κλαίγονται κάποιοι
