της Ηρώς Κ. (iroka@agrinioculture.gr)
«Χιονίζει. Βγάλτε τις αλυσίδες από τα πόδια και βάλτε τις στ’ αυτοκίνητα» διαβάζω σε «τοίχο» φίλου. Το χαμόγελο που διαγράφεται στο πρόσωπό μου αρχίζει να με πονάει. Ως πότε θα αστειευόμαστε με όλα αυτά που γίνονται;
«Με γεια το κούρεμα» ήταν το αστειάκι που κυκλοφορούσε στους δρόμους μετά το πρώτο κούρεμα του χρέους. Και πολλά ακόμα για τους Γερμανούς, τους Γάλλους και την τρόικα.
Με αστειάκια και με κόλπα προσπαθούμε 2 χρόνια τώρα να τους ξεφύγουμε μην κάνοντας ακριβώς ότι επιτάσσουν. Γιατί δεν φτάνει που τους αφήσαμε να πάρουν τα ηνία, παραδεχόμενοι ταυτόχρονα την ανικανότητα των εγχώριων πολιτικών μας, κάνουμε και τους κουφούς. Έτσι, ξέρουμε εμείς να ξεγλιστράμε από τις υποχρεώσεις μας. Με το γνωστό ελληνικόν δαιμόνιον. Και το ζωνάρι σφίγγει επικίνδυνα. Και αυτοί που το κρατάνε είναι βόρειοι, δεν καταλαβαίνουν από αστεία. Δεν νοιάζονται αν θα μας κοπεί η ανάσα. Θα σφίγγουν μέχρι τα νούμερα να είναι ικανοποιητικά.
Εμείς από την άλλη θα νομίζουμε ότι τους κοροϊδεύουμε, λες και ο λογαριασμός δεν θα έρθει σε μας τελικά. Θα κάνουμε ότι έχει λιγότερο κόστος –πολιτικό βέβαια- μέχρι να φτάσουμε κανονικά στον πάτο για να ανέβουμε στην επιφάνεια. Να προσπαθήσουμε μια και καλή, μη χάνουμε ενέργεια στο ενδιάμεσο. Ίσως φταίνε και τα τραγούδια που μας γαλούχησαν «.. και ξανά προς τη δόξα τραβά» αλλά αυτό το ξανά είναι ύποπτο, προϋποθέτει πτώση. Πραγματική πτώση, απ’ αυτές που δεν έχουν χώρο για αστεία.
Ως τότε όμως και αναμένοντας τα νέα μέτρα μεταφέρω μήνυμα από κανονικό τοίχο αυτή τη φορά «Μη χρυσώνετε το χάπι το νέο δάνειο θα έρθει ως υπόθετο» .
