Του Δημήτρη Παπαδάκη
Καμία φορά οι λύσεις στα προβλήματα είναι δίπλα σου, μόνο που δεν τις βλέπεις. Αυτό σκέφτηκα όταν τέλειωσε η ημερίδα για την ελαιοκομία που πραγματοποιήθηκε τις προάλλες στο Επιμελητήριο Αιτωλοακαρνανίας. Ο λόγος για την τεχνολογία που εφαρμόζει το τμήμα Διαχείρισης Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων του Πανεπιστημίου Πατρών που εδρεύει στο Αγρίνιο. Ο πρόεδρος του τμήματος Δ. Βαγενάς παρουσίασε τη εφαρμοσμένη λύση στο μέγα πρόβλημα της διαχείρισης των αποβλήτων των ελαιοτριβείων.
Το Εργαστήριο Περιβαλλοντικών Συστημάτων του τμήματος που διευθύνει ο Δ. Βαγενάς έχει δημιουργήσει μια μονάδα βιολογικής επεξεργασίας λυμάτων που έχει εγκαταστήσει σε ελαιοτριβείο στην ευρύτερη περιοχή της Αμφιλοχία αλλά και σε γνωστή τυροκομική μονάδα στην Καμαρούλα Αγρινίου (τη συγκεκριμένη καινοτομία, όπως και τα προβλήματα του πανεπιστημίου, έχουμε παρουσιάσει εδώ και ένα χρόνο περίπου στην webtv του myagrinio.gr). Η καιτονομία έχει να κάνει με το γεγονός ότι με βιολογικό τρόπο, δηλαδή με τη χρήση μικροοργανισμών και με φυσικό αερισμό, γίνεται η επεξεργασία των απόβλητων του ελαιοτριβείου και μάλιστα με (μηδενικό ουσιαστικά) κόστος που δεν ξεπερνά τα μόλις 10 λεπτά του ευρώ ανά κυβικό μέτρο αποβλήτου. Εκτός από το χαμηλό κόστος, ένα άλλο πλεονέκτημα της καινοτομίας είναι ότι πρόκειται για μια μέθοδο επεξεργασίας που δεν απαιτεί εξειδικευμένο προσωπικό για να λειτουργήσει. Το αποτέλεσμα θεαματικό : μειώνεται δραματικά η επιβάρυνση του περιβάλλοντος και εξαφανίζεται η δυσοσμία των αποβλήτων. Ήταν χαρακτηριστική η φωτογραφία που έδειξε ο Δ. Βαγενάς με νέες (σε κάποιες περιπτώσεις ακριβές) κατοικίες που χτίστηκαν κοντά στο ελαιοτριβείο τα τελευταία χρόνια!
Σκεφτείτε τώρα ότι στην Ελλάδα υπάρχουν 2.500 ελαιοτριβεία και υποθέστε πως ήμασταν χώρα που δεν θα είχε «ποινικοποίησει» τη σύμπραξη των ιδιωτών με τα πανεπιστήμια. Σκεφτείτε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα για τα τμήματα του πανεπιστημίου που εδρεύουν στο Αγρίνιο και έχουν τρία χρόνια να βάλλουν πετρέλαιο θέρμανσης, αν μπορούσε το τμήμα να είχε πουλήσει την πατέντα του στα ελαιοτριβεία έστω και για χίλια ευρώ (στη ξεφτίλα). Θα είχε βάλει στο πουγκί του 2,5 εκατ. ευρώ, πόσο που αντιστοιχεί στον προϋπολογισμό του τμήματος για μερικά χρόνια! Φανταστείτε να μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο και πουλούσε την πατέντα του όχι μόνο στα ελαιοτριβεία, αλλά και στα τυροκομεία και σε κάθε παραγωγική μονάδα που καλείται να διαχειριστεί απόβλητα! Θα κολυμπούσε στο χρήμα το πανεπιστήμιο! Αλλά δυστυχώς κάποιοι προτιμούν στην Ελλάδα τα πανεπιστήμια να εκλιπαρούν το πτωχευμένο κράτος και να μην αξιοποιούν προς όφελός τους τη γνώση που παράγουν!
