Γράφει η Μάγδα Κ. (magda@agrinioculture.gr)
“Να ταν ο κόσμος μας περιβόλι
και εμείς αδερφωμένοι όλοι
σαν τα λουλούδια πλάι πλάι
ο ένας τον άλλον να αγαπάει.
Να μην υπάρχει περηφάνια
Τι μενεξέδες τι γεράνια
Συντροφιασμενοι εμείς και φίλοι
Περικοκλάδες και τριφύλλι”.
Ένα αγαπημένο παιδικό τραγουδάκι, τραγουδημένο από τα παιδιά κυρίως του δημοτικού, το οποίο άκουσα προχθές από το στόμα της μικρής και χαριτωμένης κατά τα άλλα ανιψιάς μου. Ένα τραγούδι γεμάτο νόημα, με μηνύματα αδερφοποιησης, ομόνοιας και συντροφικότητας. Ένα τραγούδι που προτείνει το Υπουργείο Παιδείας να διδαχθεί στις τάξεις του Δημοτικού Σχολείου από τους δασκάλους μουσικής.
Γνωρίζω πολύ καλά τη δυσκολία της θέσης του δυσφημισμένου και φτωχού εκπαιδευτικού, της συκοφαντημένης αυτής ειδικότητας, με τον κατακρεουργημένο μισθό και την υποτιμημένη αξιοπρέπεια, που πρέπει να διδάξει τραγουδιστά την αγάπη και την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων. Δύσκολη θέση, σε μια εποχή που το “αξιοσέβαστο” κυβερνητικό μας σύστημα προωθεί και καλλιεργεί μέρα με τη μέρα την διχόνοια και το μίσος, ακόμα και μεταξύ συναδέρφων του ιδίου εργασιακού τομέα. Διότι στη δική μας εποχή, συναισθήματα διχόνοιας, σύγκρισης και θυμού κατέχουν πρωταρχική θέση στις καρδιές μας. Και μη μου πείτε ότι δεν μπήκατε ακόμη στη διαδικασία να ρωτήσετε τον διπλανό σας τι λεφτά παίρνει, πόσα του κόψανε και γιατί του κόψανε λιγότερα από εσάς, διότι θα είστε ψεύτες και θα μεγαλώσει η μύτη σας σαν του Πινόκιο. Το πιο απογοητευτικό όμως είναι ότι στα ΄΄συναισθηματικά΄΄ μας κύτταρα, το μίσος κατά των πλούσιων είναι ισχυρότερο από τη συμπόνια για τους φτωχούς, που δυστυχώς μέρα με τη μέρα γίνονται όλο και περισσότεροι. Ζητάμε όλοι – και καλά κάνουμε – τιμωρία και δικαιοσύνη στους πλούσιους που ευθύνονται και αυτοί για την κατάσταση της χώρας, αλλά δεν σκεφτόμαστε τους αυξανόμενους μέρα με τη μέρα άστεγους, οι οποίοι είναι άνθρωποι της μεσαίας τάξης, που ζούσαν κάποτε και αυτοί σε ένα σπίτι και είχαν μια δουλειά και που τώρα λόγω της ανεργίας αναγκάζονται να ζουν σε ακατάλληλους και ανεπαρκείς χώρους.
Όλο αυτό όμως, το ξέρουμε όλοι πολύ καλά, είναι ένα ιδιαίτερα μελετημένο και καλά στημένο παιχνίδι, που δυστυχώς εμείς ως πιόνια υπακούμε στους κανονισμούς του, το παίζουμε πολύ καλά, προσφέροντας ικανοποίηση στους δημιουργούς και εφευρέτες του. Αντί όμως να βοηθάμε στην προώθηση και πώλησή του, γιατί δεν δημιουργούμε εμείς το δικό μας παιχνίδι, καθορίζοντας μόνοι μας τους κανόνες, φτιάχνοντας παίχτες ικανούς να αντιμετωπίσουν δυσκολίες και εμπόδια, προτείνοντας στρατηγικές λύσεις, και επιλέγοντας εμείς πότε θα ρίξουμε τα δικά μας ζάρια; Ένα παιχνίδι αντίδραση στο ήδη υπάρχον, στο οποίο θα ταιριάξουν αρμονικά όλα τα λουλούδια, ακόμα και οι τσουκνίδες, έχοντας σαν στόχο το γενικότερο καλό του ανθρώπινου περιβολιού. Για να μπορέσουμε και εμείς να τραγουδήσουμε κάπως έτσι: “Φτιάξε μαζί μας το δικό μας το παιχνίδι, γιατί χανόμαστε…”
A bientot
Μάγδα
