Του Δημήτρη Παπαδάκη
Στην Ελλάδα τα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια αυτό που έχουμε ονομάσει “πολιτικώς ορθόν” (politically corrent) δυο κυρίαρχες ιδεολογίες -δεξιά και αριστερά- το έχουν “τραβήξει” τόσο πολύ η καθεμιά, που τελικά το “σχοινί” έσπασε. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τις λέξεις που πρέπει να χρησιμοποιεί κανείς στο δημόσιο λόγο αλλά και με την εν γένει συμπεριφορά όταν μιλά και πολύ περισσότερο όταν πράττει κανείς από του δημοσίου βήματος-θέσης…
Για παράδειγμα συνηθίσαμε να λέμε τον γύφτο Ρομά… (μιλάμε πάντα για το δημόσιο βήμα), ακόμη δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μιλάμε για μαύρους ή αράπηδες αλλά για έγχρωμους. Αν κάποιος χρησιμοποιούσε τον “κακό όρο” ήταν ρατσιστής (μπορεί και να ήταν, αλλά αυτό θα κριθεί πολύ περισσότερο από τις πράξεις του) Αυτά γίνονταν εξ’ ευωνύμων… Από τα δεξιά πάλι απαγορεύονταν και απαγορεύεται κανείς να μην έχει -τουλάχιστον στο φαίνεσθαι- το θρησκευτικό συναίσθημα του μέσου Ελληναρά… Για παράδειγμα απαγορεύεται η κριτική στην Εκκλησία, στον Αρχιεπίσκοπο, απαγορεύεται να αμφισβητήσεις το θαύμα του γέροντα, που ακόμη δεν έγινε άγιος κ.α
Σχιζοφρενικός καθωσπρεπισμός λέγεται αυτό. Και δυο ενδεικτικές περιπτώσεις είναι ο αποκλεισμός της Βούλας Παπαχρήστου από την Ολυμπιάδα για το ρατσιστικό αστείο και η σύλληψη του 27χρονου που είχε τη σελίδα στο facebook “Γέρων Παστίτσιος”… Και κάπως έτσι φτάσαμε στην απύθμενη υποκρισία στην Ελλάδα να λέμε Ρομά τον γύφτο αλλά ως κοινωνία να τον κρατάμε κοινωνικά αποκλεισμένο… Να του δώσεις μετά τον τίτλο “Ρομά” να τον κάνει τι; Φτάσαμε στο σημείο να λέμε έγχρωμους τους μαύρους και λαθρομετανάστη όλους τους ξένους αλλά η εκμετάλλευσή τους να συνεχίζεται κανονικά… Φτάσαμε στο σημείο ενώ λέμε ότι έχουμε ανεξιθρησκεία να συλλαμβάνουμε έναν άθεο πιτσιρικά που κάνει την πλάκα του στο facebook και την κριτική του κυρίως για το “εμπόριο” (βιβλία με προφητείες και θαύματα) που έχει στηθεί γύρω από τον Παίσιο (και όχι τόσο για τον ίδιο, τουλάχιστον έτσι κατάλαβα).
Στην προσπάθεια να μάθουμε να μιλάμε, ξεχάσαμε το τι πρέπει να πράττουμε… Και έτσι χάνοντας την ουσία μπήκαμε σε αυτό που λέγεται “εθνική αφασία” ή αλλιώς φρενοκομείο…
