Αρθρο της ΕΛΕΝΗΣ ΠΡΙΟΒΟΛΟΥ συγγραφέα
Σε συνέχεια του άρθρου της 2ας Ιουλίου σωτηρίου έτους 2013 και τους εθνοσωτήρες πολιτικούς μας σε άγονο αγώνα σωτηρίας της χώρας, περιηγούμαι στην Ιστορία, από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, μήπως και βρω μια εποχή κατά την οποία ο κοινοβουλευτισμός λειτούργησε απρόσκοπτα και η άμοιρος δημοκρατία δεν λοιδορήθηκε, μέσα στον ίδιο το ναό της, ήτοι το ελληνικό Κοινοβούλιο.
Αλήθεια, δυσκολεύομαι να βρω μια τέτοια εποχή αληθινής αναγέννησης της δημοκρατίας. Ο δέκατος ένατος αιώνας, απαρχή του παλαιοκομματισμού τύπου Κωλέττη, συνεχίζεται και στον εικοστό αιώνα. Θέτω ταπεινά ερωτήματα για να μοιραστώ με τους αγωνιώντες τις δικές μου αγωνίες, μέσα από την ιστορική μνήμη.
Οι διαχειριστές του πολιτικού μας συστήματος συνετίστηκαν μήπως μετά την επισήμως διακηρυγμένη πτώχευση της χώρας και την επιβολή των κανόνων του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου;
Πότε από εκεί και έπειτα λειτούργησε η δημοκρατία;
Οταν η χώρα διχάζεται και βρίσκεται διηρημένη σε δύο κράτη με δύο πρωτεύουσες και τον Εθνικό Διχασμό να καθορίζει το πολιτικό σκηνικό και να οδηγεί σε τόσα δεινά την τάλαινα πατρίδα;
Οταν το 1917 διορίζεται -ευτυχώς για λίγο- πρωθυπουργός ο επονείδιστος Σκουλούδης, τραπεζίτης «συνένοχος» του Συγγρού και του Κορωνιού στην καταλήστευση των εθνικών οικονομιών, Τουρκίας και Ελλάδος;
Πρόλαβε να λειτουργήσει η δημοκρατία μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και το προσφυγικό ζήτημα, ανάμεσα στα απανωτά κινήματα του Κονδύλη, του Ζέρβα, του Ντερντιλή και τη δικτατορία του Πάγκαλου;
Λειτουργούσε η δημοκρατία όταν ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος, του οποίου την προσφορά δεν αμφισβητώ, αποκάλεσε «εντιμότατο» τον συνεργάτη του Γαλόπουλο, ο οποίος ενεχόταν στο μεγαλύτερο σκάνδαλο κινίνης;
Πρόλαβε να λειτουργήσει η δημοκρατία όταν ο κόσμος ήταν διηρημένος σε «Κωνσταντινιστάς», ήτοι βασιλόφρονες, και «Βενιζελικούς», και η μαγκούρα, το στιλέτο και οι κουμπούρες είχαν τον πρώτο λόγο, εντός και εκτός του Κοινοβουλίου;
Στο όνομα ποίας δημοκρατίας ψηφίζεται από τη Βουλή το Ιδιώνυμο, για το φόβο του κομμουνισμού, όταν οι κομμουνιστές είχαν την αποδοχή του 2% του λαού και ήδη η χώρα ήταν δεμένη στο άρμα μια των αγγλικών και μια των γερμανικών συμφερόντων;
Λειτούργησε η δημοκρατία με το κίνημα των Πλαστήρα – Βενιζέλου, το οποίο ήταν υπεύθυνο για την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά και την επάνοδο του βασιλιά;
Οφείλω να μνημονεύσω τους ολίγους μήνες εντός του 1924, όταν η Οικουμενική Κυβέρνηση του Παπαναστασίου πήγε να εξυγιάνει τους θεσμούς, αλλά δεν αφέθηκε να μακροημερεύσει.
Στη ζοφερή εποχή της Κατοχής και του Εμφυλίου δεν θα αναφερθώ, καθότι εκεί οι πληγές φτάνουν βαθιά μέχρι το κόκαλο. Θα περάσω τα γεφύρια πάνω από τους ποταμούς αίματος και ποικίλων απωλειών εκατέρωθεν των όχτων και θα σταθώ με οδύνη στην παράδοση της χώρας στα συμφέροντα του ξένου παράγοντα. Την εξάρτηση της οικονομίας της, άρα και τη δημοκρατία της. Η Ελλάδα της UNRRA αρχίζει να εφαρμόζει ρητά την πολιτική του Paul Poter, σύμφωνα με την οποία η χώρα πρέπει να έχει εξαρτώμενη οικονομία, αποκλείοντας κάθε ανάπτυξη ανταγωνιστική προς το ξένο κεφάλαιο. Μόνη ανάπτυξη απομένει η οικοδομή. Αρκεί να μελετήσει κανείς προσεκτικά την έκθεση του μεταπολεμικού διοικητή της Τραπέζης Ελλάδος κυρίου Βαρβαρέσου και θα εννοήσει. Ας μελετήσει όμως μαζί με την έκθεση αυτή και το πόνημα του Δημήτρη Μπάση, «Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα», προκειμένου να έχει μέτρο σύγκρισης με μια πραγματικά προοδευτική πρόταση, η οποία θα οδηγούσε τη χώρα στην ανάπτυξη, την ευημερία και τη δημοκρατία.
Πώς να λειτουργήσουν οι θεσμοί σε μια χειραγωγούμενη από τα ξένα συμφέροντα Ελλάδα, με ένα ξενόδουλο παλάτι, με πολιτικούς υπαλλήλους των Αμερικανών και ένα ρακένδυτο λαό που μαντρώνεται στο λεκανοπέδιο για να μπορεί να ελέγχεται;
Μήπως λειτούργησε η δημοκρατία όταν με την επαναφορά νόμου περί κατασκοπίας εκτελούνται κυριακάτικα -ούτε οι Γερμανοί δεν πραγματοποιούσαν εκτελέσεις την Κυριακή- ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, μαζί και ο «αστός» Μπάτσης;
Και ρωτάω εγώ, η πάντα καχύποπτη υποψιασμένη πολίτις.
Μήπως ο Μπάτσης εκτελέστηκε συμβολικά για να παγώσουν τα όνειρα όσων επιθυμούσαν μια πραγματική ανάπτυξη και μια αληθινή δημοκρατία στη μετεμφυλιακή Ελλάδα;
enet.gr
