Μια συγνώμη (δεν) φτάνει

Του Δημήτρη Παπαδάκη
Σε μία αναπάντεχη ομολογία για τις ενέργειες των μελών της υπό το δικτατορικό καθεστώς του Πινοσέτ προχώρησε η Εθνική Ενωση Δικαστών της Χιλής, που εκπροσωπεί το σύνολο του δικαστικού σώματος ζητώντας συγγνώμη από τα θύματα… και από την κοινωνία της Χιλής που απαρνήθηκε την εποχή εκείνη το ρόλο της ως προασπίστρια των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Η δικτατορία του στρατηγού Αουγούστο Πινοσέτ από τις 11 Σεπτεμβρίου 1973 μέχρι το 1990 σκότωσε πάνως από 3.000 ανθρώπους.

Αυτόματα γίνεται η σύγκριση με την Ελλάδα… Εδώ η συγνώμη είναι άγνωστη λέξη. Πάνω 3.000 ανθρώπους το μνημόνιο οδήγησε στην αυτοκτονία και όμως τα δικαστήρια έβγαλαν συνταγματικό και το μνημόνιο και το χαράτσι… Πόσους και πόσους βασάνισε και εξόρισε η χούντα… Η συμπεριφορά της δικαιοσύνης, οπωσδήποτε εξηγείται από το γεγονός ότι η δικαιοσύνη κάθε άλλο παρά ανεξάρτητη είναι από την εκτελεστική εξουσία.

Το ζήτημα είναι η συγνώμη! Μια συγνώμη όμως φτάνει; Αν κρίνω από το τι συμβαίνει στην Ελλάδα, μάλλον φτάνει… Θεωρώ ως μια απο τις πιο φασιστικές ιδεοληψίες να αρνούμαστε στους ανθρώπους το δικαιώμα στο λάθος και στην συγνώμη. Όλοι έχουν δικαιώμα στο λάθος! Αρκεί να δείξουν και στην πράξη την μεταμέλειά τους…

ΥΓ: Είμαι πολύ περιέργος για το επίπεδο δικαιοσύνης στη Χιλή τώρα που οι δικαστές παραδέχθηκαν το λάθος τους…