Της Νίκης Φούντα
Στην Δυτική Ελλάδα μεγαλώνεις με την βροχή. Έτσιπέρασε και αυτό τοΣαββατοκύριακο. Μαθαίνεις να γνωρίζεις πως αυτό είναι αναπόφευκτο, δεν είναικάτι που μπορείς να αλλάξεις –“φταίει”άλλωστε, η Πίνδος, σου εξηγούν. Υπάρχει,όμως,λύσηστο φαινόμενο: αυτή του να ανοίξειςτην ομπρέλα κάτω από την οποία θες να προστατεύσεις όσους και όσα νοιάζεσαι.Και να πορεύεσαι με αυτήνανοιχτή.
Εκτός πολιτικής θεωρείς πως υπάρχουν αυτονόητα. Πως η ομπρέλα αυτή χωράει πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους και κουλτούρες, ακόμα και ιδεολογίες, μπροστά στο όποιο αναπόφευκτο “κακό”.Πόσο μάλλον μπροστά στο απόλυτο κακό. Όχι απλά το πολιτικά ή κοινωνικά μη ορθό, αλλά το απάνθρωπο. Και ο φασισμός, ο ναζισμός, είναι έννοιες που στερούνται ανθρωπιάς και αυτονόητων. Που έχουν δείξει καταστροφικά ιστορικά δείγματα γραφής, που έχουν προκαλέσει τα απόλυτα δεινά.Αλλά ο λόγος απέναντι στα άκρα είναι δύσκολο στοίχημα, μιας και θέτει υπό διαπραγμάτευση την, για πολλούς από εμάς, απλή και απόλυτηαλήθεια ιδεών, απόλυτη αλήθεια που αβίαστα θα έπρεπε να υπάρχει για το ανθρώπινο είδος, η οποία απλά δεν περιγράφεται.
Γιατί, όμως, δεν ανοίγουμεαπλά την ίδια ομπρέλα;Γιατί είναι τόσο δύσκολο;Γιατί στο άκουσμαφράσεων, όπως π.χ. πως “οι πολίτες αυτού του Κόσμου είναι ισότιμοι, έχοντας ίσα δικαιώματα κι υποχρεώσεις”, ακούγονται τόσες ενστάσεις/παραφωνίες;
Το ίδιο ερώτημα τίθεται βασανιστικά μπροστά στο “κακό” της οικονομικής κρίσης. Όταν πρόσφατα ενημερώθηκα πως, στην αντίστοιχη επίσημη ανακοίνωση για την ύπαρξη οικονομικής κρίσης στην Νότια Κορέα (βλέπε δικό μας Καστελλόριζο), οι πολίτες έσπευσαν να χαρίσουν στο κράτος περιουσίες καιτιμαλφή για να περισώσουν την οικονομία, οι συγκρίσεις ήρθαν αναπόφευκτα. Πάνω απ’ όλα όμως, οι Νοτιοκορεάτες έσπευσαν να περισώσουν την Τιμή της χώρας τους. Γιατί η αρχή της λύσης του προβλήματος , είναι η παραδοχή πως μας αφορά όλους. Δεν έχει να κάνει με την αίσθηση εμπιστοσύνης προς το Κράτος – που ίσωςδικαιολογημένα δεν υπάρχει. Είναι μια άλλη πραγματικότητα που θέτει όρους επιβίωσης, αξιοπρέπειας και διαμόρφωσης της ζωής του διπλανού μας, αλλά και της δικής μας, τόσο της τωρινής, όσο και της μελλοντικής. Μια άλλη πραγματικότητα που, τρία χρόνια μετά, όλοι νιώθουμε στο πετσί μας, αλλά που δεν φαίνεται να οδηγεί στην απαραίτητη συμπόρευση, ούτε καν για τα προαναφερθέντα “αυτονόητα”, καταστρατηγώντας συνεχώς την αίσθηση της Κοινής Λογικής.
Η λύση στα μάτια κάποιων έγινε η Τιμωρία, αντί της εύρεσης Κοινών Στόχων καιΚοινού Τόπου. Τιμωρία ως αποκλειστική Πρόταση, ως κατάσταση. Τιμωρία χωρίς προοπτική. Και γεννάται το ερώτημα : έστω επιλέγοντας την τιμωρία, μετά από αυτή, τι; Ποιες οι σκέψεις ; Κι όσο τιμωρώ αυτούς που αποτελούν το λεγόμενο Κράτος, όσο τιμωρώ το Κράτος μου, δεν τιμωρώ εμένα ; Γιατί η τιμωρία πρέπει να συνοδεύεται από βία και μίσος, από απάνθρωπες ιδέες ντυμένες, καμουφλαρισμένες με ιδεολογικοπολιτικό μανδύα, κι όχι απλά από οριστικό παραγκωνισμό/καταδικασμό προσώπων και πολιτικών, από ανανέωση, από αχρήστευση πρακτικών ; Οι άνθρωποι της εξουσίας χωρίς την εξουσία αυτή γίνονται ανήμποροι, αποδεκατίζονται. Μεγαλύτερη τιμωρία από το να μην μπορούν να καθορίζουν, να μην αισθάνονται δυνατοί, δεν υπάρχει.
Οι σκέψεις μου– οι προτάσεις μου: Η μνήμη ως εργαλείο. Μια μνήμη που δεν θα είναι σύντομη, με την νομιμότητα και την δικαιοσύνη να οφείλουν να λάβουν δράση. Σε ένα άλλο κράτος, στην ουσία του -κι όχι μόνο στην εικόνα – διαφορετικό. Σε αυτό που θα μπορεί να δημιουργείται από τα συντρίμμια, ως ανανέωση.
Άλλη κουλτούρα, μακριά από πελατειακά και κομματικά φέουδα. Έστω στα σπουδαία. Κάτω από την ίδια ομπρέλα οφείλουν να μπουν όλα τα πολιτικά κόμματα, επιτέλους, έστω απέναντι στον φασισμό. Κάτω από την ίδια ομπρέλα οφείλουν να μπουν και όλες οι πολιτικές παρατάξεις για την καταπολέμηση της Κρίσης, χωρίς μικροκομματικές σκοπιμότητες . Κάτω από την ίδια ομπρέλα του Κράτους οφείλουμε να συναντηθούμε όσοι θέλουμε να το αλλάξουμε, όσοι οραματιζόμαστε μια άλλη Ελλάδα, που δεν θα διώχνει τα παιδιά της στο Εξωτερικό.
Αυτό το σαββατοκύριακο αποχαιρέτησα άλλους δύο φίλους που έφυγαν για την “εργασιακή ξενιτιά”. Κρατώντας ομπρέλα. Ως αποτέλεσμα της απουσίας της άλλης ομπρέλας που περιγράφηκε , αυτής που δεν χρησιμοποι ήθηκε την κατάλληλη στιγμή και που συνεχίζει να βρίσκεται απούσα.
