Για άλλη μια φορά με αφορμή το τραγικό τροχαίο με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ Αιτωλοακαρνανίας και τον θάνατο των δυο φοιτητριών εμείς που έχουμε το σθένος να προβληματιστούμε με το πως διαχειριζόμαστε το φαινόμενο του θανάτου, θα πρέπει να θυμίσουμε μερικά πράγματα.
Έχω πραγματικά την απορία, για την δημοσιοποίηση των ονομάτων και των φωτογραφίων των θυμάτων, τα ΜΜΕ τι κάνουν; Παίρνουν τηλέφωνο την οικογένεια και λένε “Γειά σας, συλλυπητήρια! Θα είχατε πρόβλημα με την δημοσιοποίηση του ονόματος και της φωτογραφίας του παιδιού σας;;;” Δεν έχω την πρόθεση να ασχοληθώ με τα ΜΜΕ, τα ρεπορτάζ κηδείας που υποπτεύομαι ότι θα δούμε σήμερα, δεν με παρεξενεύουν. Εξάλλου στη χώρα που η Μενεγάκη, η Λαμπίρη, η Χούκλη και η Τρέμη βγήκαν στο τελεβίζιο σα μαύρες χήρες την ημέρα της κηδείας του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, δεν χρειάζεται να πεις πολλά…
Με απασχολεί όμως ιδιαίτερα το θέμα της φωτογραφίας, γιατί τα ονόματα τα διαβάζεις ούτως ή άλλως στα κηδειόχαρτα (που ειρήσθω εν παρόδω πολλές φορές τα βλέπεις κολλημένα σε απίθανα σημεία). Επειδή όμως έχουμε κοντή μνήμη, αντί σχολίου ας θυμήσουμε μια περσινή ιστορία : Σύλλογος διδασκόντων σχολείου του Αγρινίου εξέδωσε ψήφισμα που απέστειλλε με email στα τοπικά ΜΜΕ για τον θάνατο ενός μαθητή του σχολείου. Το ψήφισμα συνόδευε μια φωτογραφία του μαθητή (παρμένη φυσικά από το facebook). Το αποτέλεσμα ήταν στη συνέχεια έντρομοι οι κύριοι… διδάσκοντες από την «πατάτα» που κάνανε, ζητούσαν (από όλα τα ΜΜΕ) με απανωτά email να μην αναρτήσουμε «μετά από επιθυμία της οικογένειας» τη φωτογραφία του παιδιού. Όταν σε μια κοινωνία ενεργούν έτσι οι δάσκαλοι, γιατί τα ΜΜΕ να ενεργούν καλύτερα;;; Μπορεί τα ρεπορτάζ κηδείας να μην με αντιπροσωπεύουν, αντιπροσωπεύουν όμως τη συνολική εικόνα της κοινωνίας.
Το στομωμένο σπαθί
