Του Δημήτρη Παπαδάκη
Λάβε, τίμιε αναγνώστη, παράδειγμα του τι εστί στην μνημονιακή Ελλάδα ο 55 με 65 ετών Έλληνας. Πέρναγα μαζί με κάποιο φίλο στην πλατεία και συναντάμε ένα γνωστό του (όπως έμαθα αργότερα άνθρωπος μορφωμένος, ήπιων τόνων, που έχει μάλιστα ασχοληθεί επαγγελματικά με τον αθλητισμό και τα παιδιά και ευκατάστατος για τα δεδομένα της εποχής). “Τι κάνεις;” τον ρωτά ο φίλος μου. “Είμαι καλά” απαντά εκείνος. “Συνταξιούχος” προσθέτει μετά από μια μικρή παύση “και κατά της κυβέρνησης”. Για να εξηγήσει λίγο αργότερα ότι του κόψανε το εφάπαξ των 40.000ευρώ και πως είναι λογικό στις μέρες μας κάθε συνταξιούχος να είναι κατά της κυβέρνησης και αυτής και της προηγούμενης, όπως είπε χαρακτηριστικά.
Υπάρχει μια λογική εξήγηση που συμβαίνει αυτό στην Ελλάδα με τους ανθρώπους που βγαίνουν στη σύνταξη και τις κυβερνήσεις. Σε μια χώρα που γερνά με έντονους ρυθμούς και οι συνταξιούχοι ίσως είναι περισσότεροι από τον ένα τρίτο του πληθυσμού, είναι λογικό οι κυβερνήσεις να τους θέτουν σε πρώτη προτεραιότητα μαζί με τους δημοσίους υπαλλήλους. “Για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις” έγιναν όσα έγιναν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Εκείνο όμως που δεν έχει λογική εξήγηση είναι η εγωπαθής απαίτηση των συνταξιούχων να φωνασκούν για το εφάπαξ που τους κόψανε και να μην δίνουν δεκάρα για τα παιδιά και τα εγγόνια τους που είναι άνεργα, θα παραμείνουν άνεργα, θα κουτσοβολεύονυαι με κανά 5μηνο και δεν πρόκειται να δουν στον αιώνα τον άπαντα σύνταξη. Δεν θέλω να καταδικάσω a priori τους 60άρηδες, αλλά πραγματικά αναρωτιέμαι δεν έχουν καταλάβει ότι δανειζόμαστε στο όνομα των σημερινών βρεφών για να πληρώνουμε πρόωρες συντάξεις; Eίναι η επιτομή αυτού που λέγαν οι λατίνοι «homo homini lupus» (=«o άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος») Ακούς παντού να λένε “εγώ πλήρωνα τις εισφορές μου 35 και 40 χρόνια και έπρεπε να παίρνω 1.500 ή 2.000 ευρώ σύνταξη” Δε λέω, δίκιο έχει, δεν μπορεί όμως να καταλάβει ότι χρεοκοπήσαμε. Δεν του ζητάω προφανώς να αρνηθεί την “κουρεμένη” σύνταξη που παίρνει. Αλλά τουλάχιστον ας μην φωνασκεί και διαμαρτύρεται, ας σιωπήσει -τουλάχιστον- ως ένδειξη σεβασμού για τα δεινά που περιμένουν τα εγγόνια του.
