Του Δημήτρη Παπαδάκη
Πολλά θα μπορούσε να σχολιάσει κανείς με αφορμή την αποπομπή του Κ. Μπογδάνου από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ και τη συζήτηση που έγινε προχθές στη Βουλή ανάμεσα στους Παφίλη, Μπογδάνο και Δένδια.
Είναι όμως σαφές ότι η “σχέση” της ΝΔ με το ΚΚΕ και την Αριστερά ευρύτερα είναι “ανισοβαρής”. Η ΝΔ λέει πως τιμά τους αγώνες της Αριστεράς (ενιότε βέβαια αυτό το λέει υποκριτικά, συνήθως όμως αυτή η τιμή μεταφράζεται σε οπισθοχώρηση από τις δικές της θέσεις), αλλά το ΚΚΕ δεν τιμά όχι φυσικά την ιστορία της Δεξιάς -εξάλλου δεν του ζήτησε κανείς κάτι τέτοιο- αλλά ούτε τους κανόνες της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, στην οποία συμμετέχει και της οποίας απολαμβάνει τα προνόμια.
Η μεγάλη πάντως εικόνα είναι ξεκάθαρα μια. Ο εμφύλιος πόλεμος, οι πολεμικές επιχειρήσεις δηλαδή, μπορεί να έληξε το 1949, αλλά μια άλλη μορφή του εμφυλίου πολέμου συνεχίστηκε στη συνέχεια και δυστυχώς συνεχίζεται και μετά τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Ένας «βουβός», άτυπος, «ψυχρός» εμφύλιος πόλεμος, που λειτουργεί ως βαρίδι στα πόδια της χώρας. Δεν είναι τυχαίο που δεν υπάρχει ούτε ένα θέμα –έστω ήσσονος σημασίας- που τα κόμματα, όλα τα κόμματα, να έχουν συναινέσει. Και το ακόμη χειρότερο. Η «ανυπακοή» του ΚΚΕ και το “όχι σε όλα”.
Όταν, για παράδειγμα, μια οποιαδήποτε κυβέρνηση αποφασίζει να υλοποιήσει μια προεκλογική της δέσμευση, κάποιοι θα υπάρχουν πάντα να κηρύττουν την «ανυπακοή» και να κάνουν κάθε τι ανθρωπίνως δυνατό για να ακυρώνουν στην πράξη την όποια αλλαγή δεν τους αρέσει. Προφανώς υπάρχει και το δικαίωμα στη διαφωνία, στην διαφορετική άποψη. Άλλο όμως αυτό και άλλο η «ανυπακοή», που καθιστά τη χώρα μη κυβερνήσιμη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
