Η τόση μεγάλη αύξηση των κρουσμάτων καθώς και τα νέα μέτρα που τέθηκαν σε ισχύ για τους ανεμβολίαστους σε μεγάλο βαθμό επιβεβαιώνουν το φόβο των παραγόντων της αγοράς πώς σιγά-σιγά μπαίνουμε σε ένα καθεστώς που μοιάζει με ένα άτυπο lockdown. Αυτό βεβαίως επιτείνει την αγωνία για τη βιωσιμότητα και το μέλλον χιλιάδων επιχειρήσεων σε όλη τη χώρα και φέρνει μεγάλους κλάδους της οικονομίας, όπως το λιανεμπόριο και η εστίαση, για άλλη μία φορά στα πρόθυρα της νευρικής κρίσης, καθώς αυτή τη φορά σε σχέση με τα προηγούμενα κανονικά lockdowns υπάρχει εν εξελίξει και το κύμα ανατιμήσεων, που καταγράφεται στην ενέργεια, στα μεταφορικά και σε πολλά βασικά αγαθά. Ξανά λοιπόν οι συγκεκριμένοι κλάδοι και ίσως όχι άδικα ζητούν προστατευτικά μέτρα και ενισχύσεις από την Πολιτεία.
Ωστόσο πλέον φαίνεται ότι το προστατευτικό δίχτυ –άσχετως αν κάποιος το κρίνει επαρκές ή ανεπαρκές- που απλώθηκε στην αγορά στη διάρκεια του πρώτου και δεύτερου lockdown έχει σε μεγάλο βαθμό δημιουργήσει έναν «εθισμό» σε πολλές επιχειρήσεις. Έναν «εθισμό» εξάρτησης από το κράτος – πατερούλη. Όμως το κράτος – πατερούλης μετά από σχεδόν δύο χρόνια πανδημίας, έχει βρεθεί με έναν πολύ χειρότερο λόγο χρέους προς ΑΕΠ και με ένα δημόσιο χρέος που φτάνει τα 350 δισεκατομμύρια ευρώ, με αποτέλεσμα να γίνεται περισσότερο διαυγές ότι και οι οικονομικές δυνατότητες του Κράτους είναι πεπερασμένες και έχουν κάποια όρια. Ακριβώς σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα.
