Εμπάργκο: Η δοκιμασμένη αποτυχία με την οποία η Ευρώπη πυροβολεί τα πόδια της

Μιας και ο πληθωρισμός έφτασε στα επίπεδα του 1994, αυτές τις μέρες γίνονται πράγματα στην Ευρώπη, που τουλάχιστον εδώ στην Ελλάδα ξανά μας παραπέμπουν στο μακρινό… 1994. Ήταν Φεβρουάριος του 1994, όταν η Ελλάδα με πρωθυπουργό τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου και με τη σύμφωνη γνώμη της ΝΔ κήρυξε μονομερές εμπάργκο στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ), εξαιτίας του ονοματολογικού. Και φυσικά το εμπάργκο δεν πτόησε ούτε το κρατίδιο των Σκοπίων, που αρκετά χρόνια μετά τους αναγνωρίσαμε το συνταγματικό τους όνομα, προσθέτοντας έναν επιθετικό προσδιορισμό για να ελαφρύνει κάπως η ήττα μας…

Αν νομίζει κανείς ότι αυτή είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, κάνετε λάθος. Ας δούμε το εμπάργκο στο Ιράν ή στη Βόρεια Κορέα. Τα εκεί καθεστώτα παραμένουν ακλόνητα στη θέση τους, συνεχίζοντας το Ιράν το πυρηνικό του πρόγραμμα και ο Κιμ τις πυραυλικές δοκιμές. Πως λοιπόν η Ευρώπη σκέπτεται εμπάργκο στους ρώσικους υδρογονάνθρακες; Το εμπάργκο πιέζει τον Πούτιν ή την ευρωπαϊκή οικονομία, που βρέθηκε παραμονές του πολέμου στην Ουκρανία στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό εξαρτημένη από την ρώσικη ενέργεια; Αυτό δεν σημαίνει ότι ως Ευρώπη πρέπει να συνταχθούμε με τον Πούτιν. Αλλά δεν μπορεί να βάζουμε για χάρη της Ουκρανίας στο τραπέζι λύσεις, με τις οποίες ως Ευρωπαίοι «πυροβολούμε» τα πόδια μας.

Απόδειξη αυτού οι διαρροές του έκτακτου σχεδίου της Κομισιόν, για διάφορα φύλλα του ευρωπαϊκού Τύπου (προχθές στα «Νέα» εδώ στην Ελλάδα) περί μερικού «lockdown», προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ενεργειακή κρίση. Αν δηλαδή οι Ευρωπαίοι ξεκινήσουμε τηλεργασία, χρησιμοποιούμε περισσότερο το τρένο και όχι το αεροπλάνο, αν βάλουμε γενικό απαγορευτικό στη χρήση των αυτοκινήτων τις Κυριακές, γιατί ο Πούτιν θα «ιδρώσει»;