ΜΗΝΥΜΑ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟΥ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΟΜΙΛΟΥ ΑΓΡΙΝΙΟΥ «ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ»
για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος γιορτάζεται σ’ ολόκληρο τον κόσμο, στις 21 Μαρτίου, η παγκόσμια ημέρα ποίησης. Χιλιάδες λέξεις, πάλι, θα ειπωθούν και θα μας θυμίσουν την ελληνική λέξη «ποίηση», που στην αρχική της σημασία σημαίνει κατασκευή, δημιουργία. Μια δημιουργία που εδώ δεν έχει να κάνει με κάτι το υλικό, αλλά με την πνευματική ουσία του ανθρώπου, τον εσωτερικό του κόσμο, την έκφραση συναισθημάτων, συγκινήσεων, στοχασμών και βιωμάτων, που γυρεύουν να βγουν στην επιφάνεια και να γίνουν λόγος. Να γίνουν πράξη επικοινωνιακή και κοινωνική, αφού το ζητούμενο στην ποίηση είναι η «μέθεξη» του αναγνώστη – ακροατή, η συμμετοχή του στο σύμπαν του ποιητή.
Έτσι, ο ιδιωτικός χώρος του δημιουργού γίνεται δημόσιος, μεταξύ πομπού και δέκτη αναπτύσσεται ένας διαρκής διάλογος που γεννά νέα συναισθήματα και υπερβατικούς λογισμούς. Οι τυπωμένες λέξεις με όλο το εννοιολογικό τους βάρος, που κρύβουν τις όψεις της ανθρώπινης ύπαρξης, μας καλούν να αποκρυπτογραφήσουμε το νοήμά τους, να σκύψουμε στον εσωτερικό μας κόσμο και τα βαθύτερα μυστικά της ύπαρξής μας, απομακρύνοντας τα ευτελή και ανούσια.
Σήμερα όμως τι; Μπορούμε σήμερα να μιλάμε για ποίηση και ποιητές σε τούτους τους δύσκολους καιρούς, όταν όλα γύρω μας αλλάζουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και μεις, έντρομοι και έκπληκτοι, προσπαθούμε να καταλάβουμε το παράλογο του κόσμου; «Και οι ποιητές τι χρειάζονται σ’ έναν μικρόψυχο κόσμο;» αναρωτιέται και ο Χέλντερλιν, στο ποίημά του «Άρτος και οίνος», για να το επαναλάβει αργότερα ο Γιώργος Σεφέρης στο «Ημερολόγιο Καταστρώματος, Α»
Αλλά και για τον καθένα από μας τι είναι η ποίηση τελικά;
Κάποιες λέξεις, τυπωμένες σε μια άγραφη σελίδα, γεμάτες συναισθήματα για μερικούς ρομαντικούς που συχνάζουν στο περίκλειστο περιβάλλον μιας ποιητικής εκδήλωσης, μία ανάγκη για έκφραση υποκειμενικών – ατομικών συναισθημάτων, μία φανταστική επίνοια, απλά μία λογοτεχνική μορφή; Ή μήπως ένα μυστικό καταφύγιο της ψυχής, μία «διολίσθηση» στο γοητευτικό κόσμο τη τέχνης, όταν γύρω μας καταλαγιάζουν οι θόρυβοι της αγοράς, μία ενότητα προσωπικής και συλλογικής έκφρασης, αναγκαίας για την ψυχή μας;
Ο καθένας από μας, ας δώσει τις δικές του απαντήσεις.
Aγρίνιο-20.03.2017
