Του Δημήτρη Παπαδάκη
Σήμερα η ειδησεογραφία έχει ένα από τα κύρια θέματά της το γεγονός ότι ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί τέθηκε υπό κράτηση προκειμένου να καταθέσει στο πλαίσιο των ερευνών για τη χρηματοδότηση του κόμματός του στις προεδρικές εκλογές του 2007 από ανθρώπους του περιβάλλοντος του πάλαι ποτέ ισχυρού άνδρα της Λιβύης, Μουαμάρ Καντάφι. Η ανάκριση από τη δικαστική αστυνομία μπορεί να διαρκέσει ένα 48ωρο και όταν τελειώσει θα αποφασιστεί εάν ο πρώην Πρόεδρος θα παραπεμθεί στους δικαστές για να του απαγγελθεί κατηγορία.
Αυτά συμβαίνουν στη Γαλλία. Στην Ελλάδα που λίγο-πολύ ζούμε σε μία αέναη σκανδαλολογία, η οποία όμως έχει αντίκρυσμα σε υπαρκτά σκάνδαλα, συζητάμε τα τελευταία χρόνια αν θα πρέπει ή όχι να καλούνται ως μάρτυρες (!) στις εξεταστικές ή προανακριτικές επιτροπές της Βουλής οι πρώην Πρωθυπουργοί. Δεν χρειάζονται πολλά σχόλια, το γεγονός αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να καταλάβει κανείς ότι η πολιτική ζωή της χώρας διάγει τις μέρες του σκληρού μεσαίωνά της.
Το κακό στην Ελλάδα ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν ο κατηγορούμενος για το σκάνδαλο Κοσκωτά πρώην πρωθυπουργός, Ανδρέας Παπανδρέου, ουδέποτε εμφανίστηκε στο δικαστήριο. Αυτός ο τσαμπουκάς προϊόντος του χρόνου έλαβε μεγαλύτερες διαστάσεις και έγινε θεσμός. Πλέον οι πρώην πρωθυπουργοί αντιμετωπίζονται σχεδόν ως ιερές αγελάδες. Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις Τσοχατζόπουλου ή Παπακωνσταντίνου, γιατί πάντα οι κανόνες χρειάζονται εξαιρέσεις… αλλά και γιατί στο μεσοδιάστημα η χώρα χρεοκόπησε και χρειάζονταν να δοθεί και λίγο “αίμα” στο λαό.
