Μερικές φορές όσο καλοπροαίρετος και να είσαι, όσο και να θες να βλέπεις αισιόδοξα τα πράγματα, κάπου προβληματίζεσαι. Προφανώς είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι το ελληνικό τμήμα της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και ο Σύλλογος Αιτωλοακαρνάνων Δημοσιογράφων με έδρα την Αθήνα συνδιοργανώνουν στο Αγρίνιο το Συνέδριο των Ευρωπαίων Δημοσιογράφων. Και προφανώς αυτή διοργάνωση θα έχει κάποια οφέλη για την Αιτωλοακαρνανία συνολικά, αφού στα πλαίσια του συνεδρίου θα γίνουν επισκέψεις σε Μεσολογγί, Ναύπακτο και Βόνιτσα.
Αλλά το να φτάνουμε στο σημείο να λέμε πως από αυτή τη διοργάνωση θα μπει η Αιτωλοακαρνανία στον τουριστικό, στον πολιτιστικό και ένας θεός ξέρει ποιον άλλο χάρτη της Ευρώπης, είναι κομμάτι υπερβολικό. Και το χειρότερο είναι πως αυτού του τύπου οι βαρύγδουπες δηλώσεις – εξαγγελίες – προθέσεις δημιουργούν μια αποστροφή στην προσπάθεια – διοργάνωση, με αποτέλεσμα να αμβλύνονται και τα όποια θετικά της. Γιατί, πολύ απλά δεν αρκεί να επισκεφθεί η Υπουργός Τουρισμού μια περιοχή και να κάνει ένα “δείπνο εργασίας” με τους φορείς της περιοχής, για να προσελκύσει περισσότερους τουρίστες η περιοχή. Ούτε βεβαίως οφελεί μια ακόμη διαπιστωτική συζήτηση για τα πλεονεκτήματα της περιοχής, για τα μνημεία, για τα αρχαία θέατρα, για τις λίμνες, για προϊόντα με brand name, για τις ιαματικές πηγές, για τα extreme sports…
To ζήτημα είναι τι κάνουμε για την αξιοποίηση όλων αυτών; Και η αλήθεια ότι δεν κάνουμε τίποτα. Όταν κάνουμε κάτι, τότε θα μπούμε και στο χάρτη. Λέμε π.χ. πως είμαστε ο νομός με τα περισσότερα αρχαία θέατρα, αλλά ξεχνάμε πως τα αρχαία θέατρα, όπως τα έχουμε σήμερα, ουσιαστικά δεν είναι επισκέψιμα και καθόλου ελκυστικά για τον πιθανό τουρίστα. Άρα το ζητούμενο είναι στο εν λόγω παράδειγμα είναι να προχωρήσει η σχετική πρόταση για τη διαδρομή Φύσης και Πολιτισμού στη Αιτωλοακαρνανία. Μόνο έτσι δημιουργείς προϊόν τουριστικό. Μόνο έτσι μπαίνεις στο χάρτη. Όχι επειδή είχες μέσον για να γίνει ένα συνέδριο…
