Toυ Δημήτρη Παπαδάκη
Στα τέλη του 1916, αρχές του 1917 και αφού είχε μεσολαβήσει η Ρώσικη αντεπίθεση στην Γαλικία και στο Σομμ, οι Ρώσοι μπλοσεβίκοι λέγανε εν ολίγοις “αφήστε να μπουν οι Γερμανοί μέσα, να κάνουν ρημαδιό τη Ρωσία, μόνο έτσι θα πέσει ο Τσάρος…” Και ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν τελικά πράγματι μοιραίος για τον Τσάρο, που τελικά έφυγε και ήρθαν οι μπολσεβίκοι. Η ιστορία επαναλαμβάνεται το 1941. Οι Ναζί εισβάλλουν στην Σοβιετική Ένωση : Ουκρανοί, Λευκορώσοι αλλά και Ρώσοι χωρικοί στις δυτικές επαρχίες υποδέχονται με λουλούδια τους Γερμανούς στρατιώτες, καθώς έβλεπαν στο πρόσωπο του Γερμανού στρατιώτη τον ελευθερωτή τους απο τη σοβιετική τυρανία. Βεβαίως απαγοητεύτηκαν και από τους Γερμανούς και από τους Σοβιετικούς.
Σήμερα, το 2016, ο Ερντογάν θέτει θέμα αναθεώρησης της συνθήκης της Λωζάνης. Το θέμα το ανοίγει για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης και όχι γιατί θέλει πραγματικά να αναθεωρήσει τη συνθήκη που αναθεωρείται μόνο με πόλεμο… Ο Ερντογάν μάλλον με τις δηλώσεις του βάλλει κατά του κεμαλισμού, ο Κεμάλ ήταν αυτός που διαπραγματεύτηκε με το Βενιζέλο στη Λωζάνη, και τίποτε περισσότερο. Όμως από μια εσωτερική σκοπιά για εμάς τους νεοέλληνες, που μια σημαντική μερίδα είμαστε επαναστάτες του καναπέ, ο Ερντογάν ίσως ήταν μια κάποια λύση… Ίσως ήταν το ισχυρό σοκ που χρειάζεται αυτή η κοινωνία και κυρίως οι πολιτικοί της. Γιατί, το πολιτικό προσωπικό της χώρας, βαθιά διεφθαρμένο, βαθιάς πελατειακής αντίληψης, χωρίς να μπορεί να συνεννοηθεί ούτε για τα αυτονόητα που έπρεπε να μας ενώνουν, είναι ικανό να τσακώνεται για τα βοσκοτόπια του Καλογρίτσα, για τα θαλασσοδάνεια του Μπόμπολα και των κομμάτων και να μην πάρει χαμπάρι ότι ο Ερντογάν κάνει απόβαση σε κάποιο ελληνικό νησί…
Με διαφορετικές εντάσεις και αποχρώσεις ζήσαμε και ζούμε στην Ελλάδα κάτω από το ίδιο καθεστώς για πολλές πολλές δεκαετίες. Ένα καθεστώς σαν αυτό του Τσάρου, σαν αυτό των Σοβιετικών, είναι το καθεστώς του πελατειακού κράτους, της διαφθοράς, του κρατισμού, της αδηφάγου δημόσια διοίκησης που κατατρέχει τους πάντες. Είναι το καθεστώς που θέλει αυτή τη χώρα μια μικρή Βαλκανική χώρα που θα μοιάζει περισσότερο με χώρα της υποσαχάριας Αφρικής και θα κονταροχτυπιέται στην κατάταξη της ανταγωνιστικότητας με το Τατζικιστάν.
Φυσικά δεν καλώ τον Ερντογάν να εισβάλλει στη χώρα μου, όμως επί χρόνια παλεύουμε -υποτίθεται- να ξεφύγουμε από το καθεστώς της μιζέριας, κάνοντας τελικά στροφές γύρω από τον άξονά μας. Άραγε όταν δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να ανατρέψουμε αυτό το καθεστώς, πρέπει να παρακαλάμε να ανατραπεί από κάποιο πιθανό εισβολέα; Γιατί, στο κάτω – κάτω της γραφής ας ανοίξουμε τα μάτια μας, λαός και ηγεσία, κι ας δούμε αυτά τα ενήντα χρόνια πόσες φορές οι Τούρκοι καταπάτησαν τη συνθήκη της Λωζάνης, ας δούμε γιατί οι Έλληνες της Πόλης από 200 χιλιάδες γίνανε χίλιοι και οι Τούρκοι της Δυτικής Θράκης θρασομανούν με το “σπρώξιμο” του προξενείου της Κομοτηνής.
