Άκρως ενδιαφέρον το άρθρο του Γιώργου Βαρεμένου που δημοσιεύτηκε στην Αυγή (24-11-13). Ο βουλευτής χρησιμοποιεί τα παραδείγματα ενός ξενοδόχου από τη Ναύπακτο και ενός επίδοξου τυροκόμου από το Μεσολόγγι για να καταδείξει το πρόβλημα της γραφειοκρατίας. “Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να είναι έτοιμος να καταργήσει τη γραφειοκρατία, χωρίς να αφήνει παράθυρα για παράκαμψη της νομιμότητας” σημειώνει στο άρθρο του ο βουλευτής και προσθέτει με νόημα “είναι προφανές ότι η ελληνική κοινωνία δεν θα έχει προλάβει να αλλάξει συνήθειες και νοοτροπίες επειδή μόνο και μόνο ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ”.
Αναλυτικά :
Παράδειγμα 1: Εικοσιοχτάχρονος ιδιοκτήτης -μαζί με τον εικοσιεπτάχρονο αδελφό του- μικρού παραδοσιακού ξενοδοχείου στη Ναύπακτο αιτείται συμμετοχή στο ΕΣΠΑ για λόγους ανακαίνισης. Μεταξύ άλλων, βασική επιδίωξη είναι η εγκατάσταση ενεργειακού τζακιού προκειμένου να θερμανθεί ένα μέρος του χώρου και να ζεσταθεί το νερό, μήπως και παρακαμφθούν μερικώς η ΔΕΗ και το πετρέλαιο, που κινούνται πλέον σε απαγορευτικές σφαίρες.
Η αίτηση εγκρίνεται, αλλά προκύπτουν και κάποιες απαιτήσεις εγγράφων υγειονομικού ενδιαφέροντος, τις οποίες και προσκομίζει. Τα έγγραφα υπεβλήθησαν αρχές Αυγούστου, τώρα είναι τέλη Νοεμβρίου, αλλά ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Αν έρθει το τέλος του έτους, τα λεφτά του ΕΣΠΑ θα κάνουν φτερά.Στο ίδιο όμορφο ξενοδοχείο, αναγκάζονται να πουλούν ένα αναψυκτικό με τρία διαφορετικά ποσοστά ΦΠΑ, ανάλογα με το αν το πουλούν στο πρωινό, στο μπαρ του δωματίου ή δεν ξέρω πού αλλού. Ούτε καν σκέφθηκε κανείς να τα προσθέσει και να διαιρέσει διά τρία, προκειμένου να αφαιρέσει έναν περιττό Γολγοθά.
Παράδειγμα 2: Ιδιοκτήτης ποιμνιοστασίου στην ευρύτερη περιοχή του Μεσολογγίου αιτείται την αλλαγή χρήσης του ποιμνιοστασίου προκειμένου να προχωρήσει στην εγκατάσταση τυροκομικής μονάδας. Αδύνατον των αδυνάτων! Περιττό να προσθέσω εγώ ότι, και όταν θέλει κανείς να αποκτήσει άδεια για ποιμνιοστάσιο, μπορεί να χρειαστεί και δύο χρόνια…Ο ίδιος ιδιοκτήτης περιγράφει μια κατάσταση πανικού και αποδιάρθρωσης στο Δημόσιο, που έχει οδηγήσει στην απόλυτη ευθυνοφοβία και την ακινησία των φακέλων. Οι υπάλληλοι, όχι επειδή δεν θέλουν ή επειδή είναι τεμπέληδες, αλλά επειδή ζουν μέσα στο κλίμα ζόφου που έχει διαμορφωθεί, φοβούνται και τον ίσκιο τους.
Αυτήν ή και χειρότερη κατάσταση θα αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν έρθει στην εξουσία. Και θα πρέπει να είναι έτοιμος να καταργήσει τη γραφειοκρατία, χωρίς να αφήνει παράθυρα για παράκαμψη της νομιμότητας. Είναι προφανές ότι η ελληνική κοινωνία δεν θα έχει προλάβει να αλλάξει συνήθειες και νοοτροπίες επειδή μόνο και μόνο ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει διαφορετική πολιτική βούληση και καλές προθέσεις.
Μα, θα πει κάποιος: Αυτό δεν είναι απλός αστικός εκσυγχρονισμός; Και ποιος λέει ότι ο αστικός εκσυγχρονισμός δεν εξακολουθεί να παραμένει στην Ελλάδα, παραδόξως ίσως, ένα ζητούμενο μεγάλης σημασίας; Είναι όμως και προϋπόθεση για να προχωρήσεις πιο πέρα, σε αναδιανεμητικές πολιτικές, οι οποίες να έχουν ταυτόχρονα αναπτυξιακό χαρακτήρα. Πρέπει να μοιραστεί δικαιότερα η πίτα, αλλά πρέπει και να μεγαλώσει. Εισάγοντας και άλλες μορφές παραγωγής, συνεταιριστικές ή άλλου τύπου, που να προσιδιάζουν στο σοσιαλιστικό όραμα.
Απαραίτητη προϋπόθεση, η απόλυτη συνείδηση των συνθηκών, προκειμένου να προωθηθούν μεταρρυθμίσεις που στα λόγια ακούγονται εύκολες, αλλά στην πράξη είναι πιο σύνθετες λόγω των πραγματικοτήτων που έχουν διαμορφωθεί στις τοπικές κοινωνίες. Παράδειγμα, ο «Καλλικράτης» και η σωστή θέση για την αλλαγή του. Σωστή, αλλά όχι και απλή στην εφαρμογή της. Κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, μπορεί και να μοιάζει με το άνοιγμα του κουτιού της Πανδώρας. Εκτός αν πάμε πίσω και από τον «Καποδίστρια», μοντέλο που υπάρχει σε κάποιες άλλες χώρες αλλά θέλει πολλή σκέψη αν μπορείς να κινηθείς προς τα εκεί.
Ο αντίλογος μπορεί να είναι ότι προέχει η αντιμετώπιση του βασικού προβλήματος της χώρας, που είναι η απεμπλοκή της από τον μνημονιακό γύρο του θανάτου. Ναι, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να έχεις ένα συνολικότερο εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανάπτυξης και να απαντήσεις, πλέον, όχι μόνο στο ερώτημα «τι» θα κάνεις, αλλά και «πώς» θα το κάνεις. Σημασία δεν έχει μόνο το πού θέλεις να πας, αλλά και μέχρι πού μπορείς να πας και πώς θα πας.Είναι αλήθεια ότι και το μεγαλύτερο ταξίδι αρχίζει με το πρώτο βήμα. Απαραίτητο, όμως, είναι να υπάρχει ένας οδικός χάρτης.
